Η συγκινητική ιστορία της μάχης του 5χρονου Παντελή με τον καρκίνο

Advertisement

Πριν από περίπου 10 μήνες, ο μικρός Παντελής από τη Ρόδο διαγνώστηκε με καρκίνο στο νεφρό στο στάδιο 3 –ένα βήμα πριν την τελική φάση της θανατηφόρας νόσου.

Σήμερα, ο Παντελής και η οικογένειά του έχουν κάθε λόγο να χαμογελούν, καθώς ο μικρός κέρδισε την πρώτη μεγάλη μάχη με τη νόσο.

Η ιστορία του, δια στόματος του πατέρα του Κώστα Μενεγάκη, συγκλονίζει… Είναι ο προσωπικός Γολγοθάς μιας οικογένειας, που αποφάσισε να μιλήσει για αυτό το ευαίσθητο ζήτημα στην ιστοσελίδα rodiaki.gr για να δώσει κουράγιο αλλά και πολύτιμες συμβουλές σε γονείς που βρίσκονται αντιμέτωποι με τον ίδιο εφιάλτη.

Advertisement

Ολόκληρη η συνέντευξη:

Πώς ξεκίνησε, ποια ήταν η ένδειξη στο παιδί για να καταλάβετε ότι κάτι συμβαίνει;

Ο Παντελής είχε κάποια δέκατα, για τρεις-τέσσερις μέρες,  και προληπτικά τον πήγαμε στον παιδίατρό του. Τον εξέτασε, δεν εντόπισε κάτι το ανησυχητικό, ωστόσο για να αποκλειστούν κάποιες αιτίες, μας έστειλε για υπέρηχο κοιλιάς.

Ο υπέρηχος εντόπισε μία ένδειξη στο αριστερό σημείο. Του έκαναν υπέρηχο και πλάγια και εντόπισαν μία «μάζα» όπως μας είπαν στην αρχή, προφανώς για να μην μας ανησυχήσουν γιατί κατά τ΄ άλλα μας έστειλε επειγόντως στο νοσοκομείο.

Advertisement

Ήταν 18 Ιανουαρίου 2016. Μείναμε μία μέρα και εκεί με τη συμβολή της διευθύντριας της παιδιατρικής της κ. Ντίνας Μαχαιρίδη, φύγαμε την επόμενη μέρα για το Παίδων Αγία Σοφία.

Κι από εκεί και μετά άλλαξε η ζωή σας!

Στην αρχή ελπίζαμε ότι έγινε λάθος. Όταν επιβεβαιώθηκαν οι εκτιμήσεις και ακούσαμε ότι είναι… καρκίνος, χάσαμε την γη κάτω από τα πόδια μας, σταμάτησε ο χρόνος, κάτι μέσα μας ράγισε και πόνεσε. Μουδιάσαμε, παγώσαμε, απορούσαμε γιατί να συμβαίνει αυτό.

Τα συναισθήματα; Θλίψη, πόνος, απόγνωση, τρόμος, θυμός, άρνηση. Κάποια στιγμή μας έπιασαν τα κλάματα. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ένα παιδί 2,5 χρονών και πολύ περισσότερο το παιδί του, νοσεί από καρκίνο. Ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη βρεθήκαμε στα χαμένα.

Advertisement

Τι κάνατε, πώς κινηθήκατε;

Πολύ γρήγορα έπρεπε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, να έχουμε καθαρό μυαλό, να σκεφτούμε τις καλύτερες δυνατές επιλογές και να πάρουμε δύσκολες και σοβαρές αποφάσεις για το καλό του παιδιού μας.

Ένας ανηφορικός και δύσκολος δρόμος που στο τέρμα του υπήρχε ένα φως και υποχρέωσή μας ήταν να φτάσουμε αυτό το φως. Επαφές με γιατρούς, ερωτήσεις, απορίες, διασταύρωση στοιχείων… μια τρελή κατάσταση.

Μετά μας παρέσυραν τα γεγονότα:  νοσοκομεία, νοσηλεία, γενικές αίματος, βιοχημικές – μικροβιολογικές εξετάσεις, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, χειρουργείο, χίκμαν (το σωληνάκι που περνάει από την κεντρική αρτηρία και την τροφοδοτεί με φάρμακα χημειοθεραπείας),  αιμοπετάλια, μεταγγίσεις αίματος, αξονικές, υπέρηχοι, επισκέψεις γιατρών με άσπρη μπλούζα, παρενέργειες, πτώση μαλλιών… Κι όλα αυτά σ΄ ένα παιδάκι μια σταλιά.

Advertisement

Τι έλεγε ο Παντελής, αντιδρούσε, συνεργαζόταν;

Τίποτα δεν έλεγε. Αυτό μας έδινε κουράγιο. Με την ενέργειά του, με την όρεξη για παιχνίδι, το χαμόγελο που ήταν συνεχώς στα χείλη του… Ήταν συνεργάσιμος ο Παντελής, Κύριος, φορούσε τη μάσκα χωρίς καμιά αντίρρηση ακόμα και την ώρα του παιχνιδιού.

Τα παιδιά εκεί μέσα παραδίδουν μαθήματα ζωής, και αξίζουν το σεβασμό όλων μας. Είναι παιδιά που χάνουν την παιδικότητά τους απότομα, ωριμάζουν, σαν να ενηλικιώνονται ξαφνικά. Προσαρμόστηκε γρήγορα στα νέα του δεδομένα.

Advertisement

Γρήγορα το παιχνίδι του έγινε να υποδεικνύει στους γιατρούς πού να τον εξετάσουν. Τους έδειχνε το στόμα του, τα αυτιά του, τους έλεγε να τον ακροαστούν με τα ακουστικά, κι έτσι η εξέταση γινόταν χωρίς να το καταλαβαίνει κι ο ίδιος.

Για μήνες συνοδοιπόροι μας ήταν ο φόβος, ο πανικός, η ελπίδα, η δύναμη, η αισιοδοξία, ανάμεικτα όλα μαζί. Εξαντληθήκαμε σωματικά και ψυχολογικά. Ως γονιός νιώθεις ανίσχυρος βλέποντας το παιδί σου να πονάει και να μην μπορείς να κάνεις κάτι. Κουράγιο για να συνεχίζουμε όμως μας έδινε ο ίδιος ο Παντελής!

Ποια ήταν ακριβώς η διάγνωση;

Όγκος στο νεφρό, μεγαλύτερος από πορτοκάλι. Αφαιρέθηκε ο νεφρός και το επινεφρίδιο. Η βιοψία έδειξε ότι ήταν στο Στάδιο 3, ένα βήμα πριν το Στάδιο 4 που είναι θάνατος.

Advertisement

Πόσο καιρό λείψατε στην Αθήνα; Τα άλλα δύο σας παιδιά ήταν εδώ, στο σπίτι σας στα Σιάννα;

Λείψαμε οκτώ μήνες συνολικά από τη Ρόδο. Τα άλλα δύο παιδιά μας, που είναι τώρα πέντε ετών και δύο ετών, έμειναν πίσω με τη γιαγιά. Από αυτήν την οδυνηρή περιπέτεια κλονίζεται όλη η οικογένεια, φτάνει στα όριά της.

Όταν νοσεί ένα παιδί με σοβαρή ασθένεια, τότε νοσεί όλη η οικογένεια. Το παιδί που νοσεί σε βλέπει στα μάτια με απορία και δεν μπορείς να του εξηγήσεις γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, ενώ τα παιδιά που μένουν πίσω νιώθουν απόρριψη, νιώθουν παραμελημένα και ξεχασμένα. Χωρίζεται η οικογένεια στα δύο, χάνονται πολύτιμες οικογενειακές στιγμές που δύσκολα αναπληρώνονται.

Advertisement

Δύο μήνες μετά νοικιάσαμε σπίτι που ευτυχώς ήταν απέναντι από τον ξενώνα της Φλόγας στον οποίο μέναμε με τη σύζυγό μου τη Τσαμπίκα, τους δύο πρώτους μήνες. Νοικιάσαμε το σπίτι και πήραμε και τα άλλα δύο μας παιδιά μαζί μας στην Αθήνα.

Πώς δέχτηκε ο Παντελής τα δύο του αδέλφια;

Κουρευτήκαμε όλοι, εγώ και τα δύο αγόρια για να είμαστε όλοι ίδιοι. Είπα στον μεγάλο μου γιό ότι είναι στη μόδα τα πολύ κοντά μαλλιά, κι ότι έτσι είναι κουρεμένοι όλοι στην Αθήνα, γι αυτό για να είμαστε στη μόδα κι εμείς πρέπει να τα κουρέψουμε πολύ κοντά.

Όταν πήγαμε, κι είδε τον Παντελή και τα άλλα παιδιά πλησίασε κρυφά στο αυτί μου και μου είπε: «μπαμπά, είμαστε της μόδας, αλλά όχι και πολύ»… Τώρα τα μαλλιά των τεσσάρων… ανδρών της οικογένειας έχουν μακρύνει ένα πόντο και μακραίνουν μαζί.

Advertisement

Σας βοήθησαν, σας στάθηκαν άνθρωποι;

Φυσικά δοκιμάζονται και οι σχέσεις με τους γύρω σου. Εκεί καταλάβαμε ποιοι πραγματικά μας νοιάζονται και μας αγαπούν. Είναι δύσκολο, στα δύσκολα να βρεις συμβατό δότη συναισθημάτων.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν χρειάζεται να σου κάνουν κάτι για να απομακρυνθείς, αρκούν όσα δεν έκαναν. Έρχεται στιγμή που απογοητεύεσαι γιατί νομίζεις ότι όλοι θα έκαναν ό,τι θα έκανες εσύ για εκείνους, μάταια όμως. Όλοι λένε «είμαστε στο πλευρό σας», αλλά ελάχιστοι το κάνουν πράξη.

Για αυτούς τους λίγους  λοιπόν που μας συμπαραστάθηκαν έμπρακτα, ένα «ευχαριστώ» είναι λίγο. Μπορώ να πω όμως ότι νιώθω ευγνωμοσύνη για τον Σύλλογο Φλόγα- ο οποίος αποτελείται, αποκλειστικά και μόνο από γονείς παιδιών με καρκίνο- που στάθηκε στο πλευρό μας από την πρώτη στιγμή, που ήταν μια σημαντική πηγή δύναμης, παρηγοριάς, πληροφόρησης, αλλά και για τους υπόλοιπους γονείς που βρίσκονταν εκεί στον ξενώνα και μας αγκάλιασαν με αγάπη. Χωρίς αυτούς σίγουρα όλα θα ήταν πιο δύσκολα. Εκεί κάναμε νέους, »πραγματικούς» φίλους οι οποίοι είναι και οι μοναδικοί που μπορούν να καταλάβουν τι περάσαμε.

Advertisement

Τι συμβαίνει λοιπόν στον Ξενώνα του Συλλόγου Φλόγα;

Ο ξενώνας είναι μια μικρή κοινωνία, μια γειτονιά με ιδιαίτερο καθημερινό πρόγραμμα, με μέρες γεμάτες χαρές και λύπες, με συζητήσεις που το θέμα τους θα άφηνε άφωνους όσους από τους έξω την παρακολουθούσαν.

Εύχομαι, τη χαρά που έχουμε πάρει εμείς με την αποθεραπεία του Παντελή μας, να την γευτούν και οι υπόλοιποι που εξακολουθούν και βρίσκονται στον ξενώνα και στην Ογκολογική Κλινική.

Advertisement

Μιλήσατε από την αρχή δημοσίως  για το πρόβλημα του παιδιού, δεν το κρύψατε! Έτσι πιστεύετε ότι είναι καλύτερα;

Από την αρχή δεν το κρατήσαμε κρυφό, μόνο και μόνο για να δείξουμε ότι υπάρχει ελπίδα, για να ενημερώσουμε και να δώσουμε κουράγιο σε όσους βρεθούν στην θέση μας, για να πάρουμε κι εμείς δύναμη από την συμπαράσταση και την αγάπη του κόσμου.

Άμα κλειστείς στον εαυτό σου, το έχασες το παιχνίδι, θέλεις κάπου να μιλήσεις και να ξεσπάσεις, αλλιώς θα τρελαθείς. Την ημέρα είμαστε όλοι στον ίδιο κόσμο, ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου, το βράδυ ο καθένας χάνεται στον δικό του κόσμο και εκεί έχει απεριόριστο χρόνο να αντιμετωπίσει τον εαυτό του.

Η απόσταση από τους φίλους δεν βοηθά, έχεις ανάγκη από μια κουβέντα, μια παρηγοριά. Ένα τηλεφώνημα δείχνει ότι κάποιοι σε νοιάζονται, σε σκέπτονται οπότε είναι σημαντικό. Θα συμβούλευα τον κόσμο όμως, αν ποτέ χρειαστεί να συμπαρασταθούν σε κάποιον δικό τους άνθρωπο, να αποφεύγουν τα κλάματα, τις ίδιες και ίδιες ερωτήσεις, να μην δημιουργούν περισσότερες αμφιβολίες σχετικά με τα νοσοκομεία, τους γιατρούς και τις θεραπείες, να προσπαθούν να ακούνε και όχι να μιλούν, να μην εξισώνουν την νόσο του παιδιού με κάποιο ασήμαντο δικό τους περιστατικό, να μείνουν σε συχνή επαφή, να μην λένε συνέχεια «αν θες κάτι πες μου’»… Βοηθήστε στην πράξη.

Μπορεί οι γονείς να μην έχουν διάθεση κάποια στιγμή  για συζήτηση και να απαντούν μονολεκτικά, να μην τους παρεξηγείτε, είναι η άρνηση που έχουν στο να αποδεχτούν αυτό που συμβαίνει στο παιδί τους. Μέσα τους όμως θέλουν να ακούν δικούς τους ανθρώπους.

Τι θα λέγατε στους γονείς, τι πρέπει να κάνουν, πώς να παρακολουθούν την υγεία των παιδιών τους;

Θα πω λοιπόν, μην αμελείτε τις προγραμματισμένες εξετάσεις των παιδιών σας, η τυχαία διάγνωση, η έγκαιρη διάγνωση και η πρόληψη σώζουν και θεραπεύουν ευκολότερα. Στο άκουσμα της νόσου δεν πρέπει να τρομάξουν, να καταρρεύσουν, αλλά να κινηθούν γρήγορα.

Δείτε τον καρκίνο κατάματα, δεν είναι ανίκητος, μιλήστε ανοιχτά σε φίλους, συγγενείς και γνωστούς, δεν είναι ντροπή και σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι που θα σας δώσουν πολύτιμες πληροφορίες. Σήμερα ανά 100.000 παιδιά έως 15 χρονών νοσούν τα 14 ενώ 8 στα 10 ανταποκρίνονται καλά και θεραπεύονται.

Μην φοβάστε να ρωτάτε τους γιατρούς για την πορεία των θεραπειών, να ζητάτε τις εκτιμήσεις τους γραπτώς και να παίρνετε μια δεύτερη και μια τρίτη γνώμη. Μιλάμε για την ζωή των παιδιών μας και έχουμε κάθε δικαίωμα.

Πώς θα συνεχίσετε εσείς;

Από δω και περά, το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσω να κρατήσω το αστείρευτο φως του Συλλόγου της Φλόγας, δυνατό. Θα ενισχύσω αυτόν τον Σύλλογο όσο περισσότερο μπορώ διότι επιτελεί τόσο σημαντικό και πολύτιμο έργο.

Φιλοξενεί στους ξενώνες του, για όλη την διάρκεια των θεραπειών, μέχρι 50 οικογένειες από την επαρχία. Σε συνεργασία με τα ογκολογικά τμήματα πραγματοποίησε 20.000 επισκέψεις για ιατρικές εξετάσεις την τελευταία πενταετία σε σπίτια παιδιών που νοσούν και μένουν στην Αττική.

Χρηματοδοτεί την ταυτοποίηση δειγμάτων μυελού των οστών, χρηματοδοτεί την προμήθεια ιατρικού εξοπλισμού στα νοσοκομεία Παίδων όπως αξονικός τομογράφος, προσλαμβάνει ιατρούς και προσωπικό για να καλύψει κενά, ανακατασκεύασε ολόκληρα τμήματα στο νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία, στηρίζει οικονομικά οικογένειες που έχουν ανάγκη, καλύπτει ιατρικές εξετάσεις που δεν καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία, διοργανώνει εκδηλώσεις και συνεργάζεται με την Ιρλανδία και την Ιταλία όπου κάθε καλοκαίρι αναλαμβάνουν την φιλοξενία παιδιών από την Ελλάδα, σε κατασκηνώσεις που διοργανώνουν.

Τριανταπέντε χρόνια τώρα αγωνίζεται, ενημερώνει, προσφέρει, είναι στο πλευρό των οικογενειών από την πρώτη στιγμή. Στην ουσία θα ανταποδώσω την μεγάλη βοήθεια που μας πρόσφερε όταν εμείς ήμασταν στο σκοτάδι και κάπου εκεί υπήρχε ένα φως, το φως της Φλόγας.

Όσοι θέλουν να βοηθήσουν μπορούν να έρθουν σε επαφή με την Φλόγα Ρόδου και την εκπρόσωπο μας την κυρία Τουλαϊ Αϊδενιζ  από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο τηλέφωνο 22410-77257, ή να απευθυνθούν στην κεντρική σελίδα στο διαδίκτυο της Φλόγας Αθήνας  www.floga.org.gr και στο τηλέφωνο 210-7481711. Μπορούμε ακόμα όλοι μας να προσφέρουμε βοήθεια στα παιδιά με καρκίνο, με το να γίνουμε εθελοντές αιμοδότες, εθελοντές δότες μυελού των οστών ή προσφέροντας αιμοπετάλια. Είναι ακίνδυνο, ανώδυνο και σώζει ζωές.

πηγη:rodiaki.gr

Advertisements

Δείτε και αυτά:

Advertisement