Οι άνθρωποι μέσα στον ενθουσιασμό αλλά και τη σιγουριά μας, πολλές φορές πέφτουμε σε ένα σοβαρό λάθος: παίρνουμε για δεδομένα όλα τα όμορφα πράγματα, αλλά και τους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας.

Με αποτέλεσμα, πολλές φορές να αντιλαμβανόμαστε την αξία τους, μόνο όταν τα χάσουμε οριστικά.

Γιατί όμως η αξία των ανθρώπων ή των καταστάσεων γίνεται αντιληπτή, τις περισσότερες φορές, μόνο όταν γίνει ανάμνηση;

Γιατί οι άνθρωποι εκτιμούν κάτι όταν το χάνουν;

Η αλήθεια είναι, πως η φράση αυτή αποδίδεται λάθος. Στην πραγματικότητα, όλοι γνωρίζουμε –οι περισσότεροι μάλλον- την αξία αυτού που έχουμε, αλλά δεν πιστεύουμε ποτέ πως θα το χάσουμε οριστικά.

Είναι αυτός ο εγωισμός και αυτή η αδυναμία μας να αντιληφθούμε πως η πιθανότητα να συμβεί κάτι αρνητικό, αφορά και εμάς τους ίδιους.

Είναι αυτή μας η κακή συνήθεια να θεωρούμε τον άλλο σίγουρο και να είμαστε βέβαιοι πως εκείνος δεν πρόκειται να μας αφήσει ποτέ. Μέχρι να αποδειχθεί το πόσο μεγάλο λάθος κάναμε.

Η δύναμη της απουσίας είναι περισσότερο εκκωφαντική, ακόμα και από την ίδια την παρουσία.

Όταν χάνουμε κάτι, τότε βιώνουμε τη συνέπεια της απώλειας, αλλά και των αισθημάτων που αυτή επιφέρει στη ζωή μας και τότε αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την αξία των ανθρώπων και των καταστάσεων που βιώσαμε, αρχίζοντας να τα εκτιμάμε περισσότερο.

Γιατί πρέπει να περιμένουμε να χάσουμε έναν άνθρωπο –είτε από βιολογικό είτε από κοινωνικό θάνατο- μία κατάσταση, την υγεία μας ή οτιδήποτε άλλο για να τα εκτιμήσουμε;

Γιατί να περιμένουμε να αδειάσει μία καρέκλα για να αισθανθούμε τη δύναμη της απουσίας, αντί να λέμε καθημερινά στους ανθρώπους στη ζωή μας πόσο τους αγαπάμε;

Όχι, μπορούμε ανά πάσα στιγμή να χάσουμε αυτά που έχουμε. Δεν αφορά μόνο τους άλλους αυτό; αφορά τον καθένα από εμάς.

Είναι καιρός λοιπόν, να ξεκινήσουμε να εκτιμάμε περισσότερο αυτά που έχουμε- και ναι, είναι πολύ περισσότερα από όσο θέλουμε να πιστεύουμε.

[πηγή]