«Τραγούδια που ο κόσμος λάτρεψε, αλλά οι ίδιοι οι καλλιτέχνες παρότι τους οφείλουν πολλά, ερμηνεύουν με βαριά καρδιά».
Θα μπορούσε να είναι τίτλος βιβλίου, ωστόσο στην προκειμένη σίγουρα εκφράζει το πώς ένιωθε ο Φρανκ Σινάτρα για το πολυσυζητημένο του «My Way».
Ακριβής ημερομηνία μπορεί να μην υπάρχει, ωστόσο θεωρητικά τον Μάρτιο του 2019, το signature κομμάτι του Φρανκ Σινάτρα κλείνει μισό αιώνα ζωής.
Σαφέστατα, δεν είναι λίγα για ένα κομμάτι που σύμφωνα με την κόρη του Τίνα ο ίδιος σιχαινόταν, είχε κολλήσει σαν τσίχλα στο παπούτσι του και δε μπορούσε να το ξεφορτωθεί. Ο λόγος ήταν ότι απέπνεε ένα είδος ιδιοτέλειας και αυταρέσκειας που απέφευγε.
Παράλληλα, όσο κατάρα κι αν ο Σινάτρα κατά κάποιον τρόπο το θεωρούσε, άλλο τόσο ευλογία θα μπορούσε για εκείνον να χαρακτηρισθεί, διότι πρόκειται από εκείνες τις περιπτώσεις για τις οποίες πρέπει να προσέχουμε τί ευχόμαστε. Ο Πολ Άνκα πολλάκις έχει διηγηθεί τον τρόπο με τον οποίο κατέληξε στον Σινάτρα:
Προς το τέλος των ’60s, μαζί με τον Μπόμπι Ντάριν και μερικούς ακόμη είχαν προσκολληθεί στους Rat Pack (Φρανκ Σινάτα, Ντιν Μάρτιν, Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ, Πίτερ Λόφορντ, Τζόι Μπίσοπ) προσπαθώντας να πάρουν λίγη από την εμπειρία τους. «Εγώ, ο Μπόμπι Ντάριν και κανά δυο ακόμη ξεκινούσαμε στην ποπ μουσική και θέλαμε να δοκιμάσουμε τους εαυτούς μας. Πώς θα εξελισσόμασταν; Οι Rat Pack ήταν οι μοναδικοί για να μιμηθούμε.», είχε δηλώσει κάποιτε στο Closer Weekly ο τραγουδιστής. Ο Σινάτρα του είχε εκμυστηρεύθηκε την επιθυμία του για μία ακόμη επιτυχία.
«Ήμουν 26-27. (Ο Φρανκ κι εγώ) απολαμβάναμε το δείπνο μας στη Φλόριντα και μου είπε ότι θα τα παρατούσε – ταλαιπωρούνταν από πολλά, είχε όλων των ειδών τα πράγματα εναντίον του και ήθελε να κάνει ένα τελευταίο άλμπουμ. Συνειδητοποίησα ότι αν ήθελα να γράψω για αυτόν, αυτό έπρεπε να γίνει τώρα. […] Αργότερα, όταν η δισκογραφική έμαθε ότι εγώ το είχα γράψει, είχε ενοχληθεί που δεν το έκανα για τον εαυτό μου.»
Τότε ήταν που θυμήθηκε το τραγούδι Comme d’Habitude που είχε πρωτοακούσει κατά τη διάρκεια των διακοπών του στη γαλλική Ριβιέρα και που του είχε κάνει τόση εντύπωση ώστε να πλησιάσει αμέσως τους δημιουργούς Κλοντ Φρανσουά και Ζακ Ρεβό για να καταλήξει να εξασφαλίσει -από ό,τι λέγεται- δωρεάν τα δικαιώματά του.
«Θυμήθηκα αυτήν τη μελωδία και απέκτησα μεγάλο κίνητρο ακούγοντάς τον να μου λέει ότι παραιτείται, οπότε πήγα σπίτι, έκατσα στη γραφομηχανή μου και ξεκίνησα να γράφω τους στίχους σα να τους έγραφε ο ίδιος ο Σινάτρα. […] Χρησιμοποίησα λέξεις που ποτέ δε χρησιμοποιώ. Αλλά αυτός ήταν ο τρόπος που μιλούσε. Άρεσε στους τύπους του Rat Pack να μιλάνε σα μαφιόζοι».
Ολοκληρώνοντας την εκδοχή του, πέταξε στο Λας Βέγκας για να την τραγουδήσει στον Σινάτρα. Η αντίδρασή του ήταν χαλαρή.
«Απλά μου έκλεισε το μάτι, όπως έκανε. Ύστερα, δύο μήνες αργότερα δέχθηκα τηλεφώνημά του. «Μικρέ άκου αυτό», είπε, έβαλε το ακουστικό σε ένα ηχείο και ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τον Φρανκ να τραγουδά το κομμάτι μου».
Τελικά η ηχογράφησή του έγινε τον Δεκέμβριο του 1968, ενώ λίγο έλειψε να έχει εντελώς διαφορετική μορφή δια χειρός Ντέιβιντ Μπόουι. Πιο συγκεκριμένα, όταν ο Βρετανός μουσικός ακόμη ήταν στο ξεκίνημά του, του ζητήθηκε να γράψει αγγλικούς στίχους για το εν λόγω τραγούδι και το έκανε γιατί θεώρησε πως ήταν μία πολύ καλή εξάσκηση. Εν τέλει βέβαια, το δικό του «Even a Fool Learns to Love» δεν έγινε ποτέ.
«Ήμουν τόσο ενοχλημένος. Σκεφτόμουν «Θεέ θα είχα φτιαχτεί με τόσα χρήματα». Κι έτσι έγραψα το Life on Mars που είχαν κάτι σαν παρωδία του Σινάτρα και με έφτιαξε όντως, αλλά με ροκ στυλ», είχε αναφέρει αργότερα ο Μπόουι.
Ο Σινάτρα προφανώς δεν ήταν ο μόνος που ερμήνευσε το κομμάτι που έτσι κι αλλιώς ταυτίστηκε με τον ίδιο ως ορόσημο – κύκνειο άσμα της καριέρας του.
Έκτοτε, δημουργήθηκαν σχεδόν αμέσως ένα σωρό εκδοχές του κομματιού από τις Νίνα Σιμόν και Σίρλεϊ Μπάσεϊ μέχρι τους Gypsy Kings και τους Sex Pistols, ενώ και ο Έλβις Πρίσλεϊ συνήθιζε να το λέει στις συναυλίες του.
Ο Άνκα ωστόσο, υποστήριζε πως δεν ήταν απλώς το τέλειο κύκνειο άσμα, ήταν το τέλειο κύκνειο άσμα ειδικά για τον Σινάτρα που στα 30 χρόνια της καριέρας του τα είχε δει όλα, τα είχε κάνει επίσης όλα και δεν τον ένοιαζε ποιος ήξερε τι για εκείνον και το «ιστορικό» του.
Ουσιαστικά ήταν ο μοναδικός που δικαιούνταν να τραγουδήσει τους συγκεκριμένους στίχους και να αποδώσει στην κυριολεξία την ισχύ τους.
Πάντως, ακόμη και ο ίδιος ο δημιουργός του εκ των υστέρων παραδέχθηκε ότι κουράστηκε από το πόσο δημοφιλές ήταν το τραγούδι σε σημείο να τον πλησιάζουν κατάδικοι για να του πουν ότι ταυτίστηκαν με τους στίχους του My Way.
«Όλοι πιστεύουν ότι είναι «το τραγούδι τους» – αλλά πόσοι άνθρωποι πραγματικά κάνουν τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο;», αναρωτήθηκε κάποτε ο Άνκα….
[reader]