είσαι εκεί…
γύρω στα 75 – 80 σου χρόνια…
είσαι εκεί μαζί με τη γυναίκα σου…
έχετε περάσει μαζί…
τα δύο τρίτα της ζωή σας σε αυτό το σπίτι…

έχεις σκεφτεί…
ότι τα λίγα…
ή λίγο περισσότερα χρόνια που σου μένουν…
να τα περάσεις σε αυτό το σπίτι…
σε αυτό που πέρασες σχεδόν ολόκληρη τη ζωή σου…

σε αυτό που έκανες την οικογένειά σου…
είδες τα παιδιά σου να μεγαλώνουν…
σημείωσες στον τοίχο με μολύβι το κάθε εκατοστό ύψους καθώς τα παιδιά μεγάλωναν…
σε αυτό το σπίτι που είδες τα παιδιά σου να φεύγουν…
για να κάνουν τη δική τους οικογένεια…
και μετά…

αυτό ακριβώς το σπίτι…
να γεμίσει και πάλι με παιδικές φωνές από τα εγγόνια σου…
το σπίτι…
που είναι γεμάτο…
από χαρές…
λύπες…
γέλια…
καβγάδες…

αυτό το σπίτι που μπορεί να το έφτιαξες πέτρα πέτρα γιατί δεν είχες τα λεφτά να πάρεις μάστορα…
αυτό το σπίτι που είναι γεμάτο από σένα…
αναπνέει μαζί σου…
αυτό το σπίτι που παίρνει ζωή από σένα…
δίνοντάς σου ζωή…
και τώρα…

βλέπεις τη φωτιά να έρχεται…
να πλησιάζει…
και νιώθεις αβοήθητος…
γιατί ακόμα και αυτοί που βρίσκονται εκεί να το υπερασπιστούν…
δεν φτάνουν…
σου λένε να φύγεις…
να φύγεις από το σπίτι σου…
να το αφήσεις μόνο του…
να σωθείς εσύ…
ναι..

η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από κάθε τι…
το υπέρτατο αγαθό…
ναι…
δεν πρέπει να χαθεί κανένας στη μάχη με τη φωτιά…
όμως ένα λεπτό…
από πότε αυτό…
αυτό από μόνο του…
θεωρείτε επιτυχημένη αντιμετώπιση…
από πότε μόνο αυτό…

δείχνει ένα οργανωμένο κράτος…
με έναν μηχανισμό σε ετοιμότητα…
ένα κράτος που πριν από δύο μήνες…
από τα χείλη του αρμόδιου υπουργού προστασίας…
διαφήμιζε αυτάρεσκα…

την πλήρη ετοιμότητα και το νέο αναθεωρημένο δόγμα…
για την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς…
από πότε η επιτυχημένη εκκένωση συνιστά από μόνη της επιτυχία…
ναι…
δεν υπάρχει απώλεια ζωής…
σημαντικό…
μόνο που πριν αρχίσουν οι έχοντες την κρατική εξουσία…
να συγχαίρει ο ένας τον άλλον δημόσια…

για τη μεγάλη επιτυχία στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών…
ας σταθούν ένα λεπτό και ας κοιτάξουν αυτόν τον ηλικιωμένο…
που έχασε το σπίτι του…
που η επόμενη μέρα…
θα τον βρει ζωντανό…
ας αναρωτηθούνε..
πως πραγματικά θα πεις…
σε αυτόν τον άνθρωπο…
ότι τώρα…
ξανά…

θα πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή…
που θα το βρει το κουράγιο…
αυτός ο άνθρωπος…
να ξεκινήσει ξανά…
αβοήθητος…
από το μηδέν…

το σπίτι του ήταν η ανάσα του…
η ζωή του ολόκληρη υπήρχε εκεί…
τώρα ο ίδιος έχει σωθεί…
είναι ζωντανός…
αλλά μέσα του…
για όσα χρόνια του απομένουν να ζήσει…
θα νιώθει πάντα…
ένας ζωντανός νεκρός…

(σε ένα από τα πολλά ζωντανά της τηλεόρασης, ο δημοσιογράφος ρωτά μία νέα κυρία για το σπίτι της που καίγεται…
η κυρία οργισμένα του απαντά…
μη ρωτάς μαλακίες παιδί μου… μη ρωτάς μαλακίες… ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ;)

Του Άκυ Μητσούλη από το larissanet.gr