Ήμουν ήδη ηθοποιός του θεάτρου και με λέγαν Ελληνοπαρισινή γιατί είχα παίξει και στο Παρίσι θέατρο και, αν θέλεις, είχα μια καριέρα ευρωπαική. Ήταν η εποχή που οι κοπέλες έπρεπε να είχαν ένα μικρό μπουμπουκένιο στόμα, να είναι ξανθές, να είναι ενζενύ.
Εγώ ποτέ δεν ήμουν ενζενύ, ούτε όταν ήμουν 5 χρονών. Νομίζω ότι είχα αυτές τις ρυτίδες, με το στόμα με τις άκρες προς τα κάτω απ’όταν ήμουν 5 χρονών. Δεν θεωρούσαν ο Φίνος και όλοι ότι θα άρεσα στο ελληνικό κοινό.
Με βρίσκανε όλοι πολύ-πολύ προκλητική. Όχι με την έννοια της σεξουαλικότητας αλλά με την έννοια της ασχήμιας. Είχα βέβαια αυτά τα μάτια, αλλά υπήρχε και αυτό το στόμα. Έτσι σκέφτηκα να κάνω στο εξωτερικό ένα τεστ. Να τραβούσα κάποιες φωτογραφίες. Με φωτογράφησε ο Marpass που ήταν ο φωτογράφος της Μισέλ Μοργκάν.
Δεν βρέθηκε ρόλος για μένα. Βρέθηκε ο Κακογιάννης, ο οποίος ερχόταν από την Αγγλία και είχε δει και άλλες γυναίκες με μεγάλο στόμα. Είχε δει την Τζόοαν Κρώφορντ που εδώ δεν είχαν δει ποτέ. Κάναμε ένα υπέροχο τεστ. Με φωτογράφησε πολύ άγρια, δηλαδή πήρε την κάμερα και την έβαλε μέσα στο στόμα μου.
Τώρα, μ’αυτό που θα πω θα γίνει σκάνδαλο αλλά φαίνεται ότι της κάμερας της άρεσε. Έτσι έγινε η “Στέλλα”.
(…) Ένας ερωτευμένος άντρας είναι πιο ερωτευμένος από μια γυναίκα. Εγώ έχω μια κακία με τους άντρες. Ήμουνα πάρα πολύ κακό κορίτσι. Τους ταλαιπωρούσα. Διότι η μάνα μου είχε τον πιο ωραίο άντρα της Ελλάδας, τον πατέρα μου, γιατί χώρισε πολύ νέα, γιατί άκουγα πάντα ότι οι άντρες είναι φρικτοί, απαίσιοι, κερατώνουν και σ’αφήνουν. Κι έτσι ήταν.
Μέσα μου έλεγα: Εσύ μια μέρα θα τους εκδικηθείς και νομίζω ότι η φτιαξιά μου, δεν μιλάω για την εξωτερική μου εμφάνιση, μου έδωσε δύναμη να μην φτάσω ποτέ στον γκρεμό, μόνο με τον Τζούλη έγινε αυτό.
(…) Πιστεύω ότι οι Έλληνες πολιτικοί δεν θα τολμούσαν ποτέ ούτε να τραγουδήσουν, ούτε να εμφανιστούν σε κάποιο χώρο αισθητικό άξιο λόγου, ούτε να μιλήσουνε για τον εαυτό τους. Διότι θεωρούνε ότι δεν πρέπει.
Είναι αυτή η τρομερή σοβαροφάνεια και αυτός ο τρομερός συντηρητισμός, είτε αυτό λέγεται ΚΚΕ ή ΝΔ , είτε αυτό λέγεται ΠΑΣΟΚ.
Μόνο ο Αντρέας Παπανδρέου μπόρεσε – και πάλι θα του κάνω κομπλιμέντο – να φανερώσει και να επιδείξει, όχι με την κακή έννοια, το προσωπικό του θέμα.
Για μένα αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό και ευτυχώς, ταξιδεύοντας έξω, είδα ότι ναι μεν πολλοί κατηγόρησαν και προστύχευσαν αυτό το πράγμα, αλλά πολλοί άνθρωποι που ξέρουν να εκτιμούν, θεώρησαν ότι ήταν μια γενναία πράξη.
(…) Εμένα η δικτατορία χτύπησε την πατρίδα μου όταν έπαιζα στην Αμερική τον «Ζορμπά» και δεν είχα περιθώρια άλλης επιλογής. Η δικτατορία δεν χτύπησε ποτέ την πόρτα της Τζέιν Φόντα και έτσι αυτή και οι συνάδελφοί της έχουν την πολυτέλεια να είναι πολιτικοποιημένοι χωρίς να χρειαστεί να θυσιάσουν την καλλιτεχνική τους υπόσταση.
Για μένα η χούντα σήμανε καλλιτεχνική πανωλεθρία. Έχασα τις καλύτερες προτάσεις, στην καλύτερη στιγμή της ζωής μου. Αίφνης επρόκειτο να κάνω μια ταινία με τον Τζον Χιούστον και να παίξω το «Ρόουζ Τατού» στο θέατρο.
Ποτέ μου δεν μετανόησα για το δρόμο που διάλεξα. Μόνο κάτι στιγμές ένα αγκάθι πληγώνει την καρδιά μου και η νοσταλγία απογειώνεται με βογκητά για τον όμορφο κόσμο της σκηνής.
Θα ήθελα να γυρίσω κάποια στιγμή στο θέατρο, και όσο κι αν φαίνεται παράξενο και μακρινό, αυτό το διαισθάνομαι ότι θα γίνει.
Για την ώρα, παίζω δυναμικά σαν θεατής όλες τις παραστάσεις που ανεβάσαμε σαν υπουργείο και όλους τους μεγάλους ρόλους που θα ήθελα να κάνω.
(…) Οι μεγάλοι θεατρίνοι, οι άνθρωποι της τέχνης, μου προσέφεραν ό,τι δεν θα μπορούσε να μου προσφέρει το μεγαλύτερο βιβλίο. Με μόρφωσαν. Οι μεγάλοι πολιτικοί και αυτοί μου δώσανε και πιστεύω ότι έχω ταλέντο και για τα δύο.
Αλλά, πιο πολύ απ’ όλα, πιστεύω ότι έχω ταλέντο για να κάνω αντίσταση. Αντίσταση στη μικρότητα, στο βρισίδι, στο να μου κόψεις κάτι που έβαλα πολύ στο μυαλό μου και που πρέπει να υλοποιηθεί.
Θα μου πεις, έγιναν όλα αυτά; Όχι, δεν υλοποιήθηκαν, αλλά έχουν μπει στο δρόμο για την υλοποίησή τους.