Ο Drew Goodall είναι σήμερα 44 ετών και είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας. Όμως για να φτάσει σε αυτό το σημείο πέρασε από… 40 κύματα. Ήταν επί χρόνια άστεγος σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, παλεύοντας καθημερινά για την επιβίωση του.
Παρ’ όλα αυτά, η τύχη κάποια στιγμή του χαμογέλασε. Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου για να δείτε τι ακριβώς συνέβη.
Το μεγάλο πάθος του: Η υποκριτική
Ο Drew Goodall γεννήθηκε το 1974 στο Ίπσουιτς της Αγγλίας και είχε μια μεγάλη αγάπη στη ζωή του, την ηθοποιία.
Στα 20 του, μετά τις σπουδές του στην υποκριτική, κατάφερε να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του και να παίξει δίπλα σε μεγάλα ονόματα του Χόλυγουντ, όπως ο Μπραντ Πιτ και ο Χιου Γκραντ. Μπορεί οι ρόλοι που έπαιξε να ήταν μικροί σε ταινίες όπως το «Snatch» και το «About a boy» όμως ο Drew, είχε κάνει ήδη το πρώτο μεγάλο βήμα προς όσα ήθελε από μικρός.
Η κριτική που τον… «διέλυσε» ψυχολογικά
Ενώ όλα έδειχναν ότι το μέλλον του θα είναι λαμπρό σε σχέση με αυτά που ονειρευόταν, ήρθε μια αρνητική κριτική που γράφτηκε σε μεγάλη εφημερίδα της χώρας ως προς την υποκριτική του δεινότητα που τον καταρράκωσε.
«Αυτή η κριτική μου τσάκισε την αυτοπεποίθησή μου. Σκέφτηκα να παρατήσω μια για πάντα την ηθοποιία. Και έτσι σταμάτησα» είχε πει στη βρετανική ιστοσελίδα IBTimes.
Από το Χόλυγουντ στην ανεργία…
Από τις ταινίες που είχε πάρει μέρος, είχε βγάλει κάποια χρήματα. Όμως κάποια στιγμή αυτά άρχισαν να τελειώνουν…
Από την μεριά του, δεν ήθελε να πει στους γονείς του ότι εγκατέλειψε την ηθοποιία και ότι είναι πλέον άνεργος καιρό. Δεν ήθελε να τους στενοχωρήσει.
Ο ίδιος δήλωσε συγκεκριμένα: «Δεν μπορούσα να τους πω ότι παράτησα την ηθοποιία και ότι δεν δουλεύω πλέον. Δεν ήθελα να αντικρίσω τους γονείς μου. Όταν είχα φύγει από το σπίτι ήμουν η μεγάλη ελπίδα τους. Δεν ήθελα να έρθω αντιμέτωπος με την αγανάκτηση που θα μου δημιουργούσε η επιστροφή στο πατρικό μου με την ουρά στα σκέλια. Και κάπως έτσι σταμάτησα να πληρώνω το νοίκι»…
Όταν έμεινε στον δρόμο…
Αφού μαζεύτηκαν λοιπόν αρκετά απλήρωτα νοίκια, ο νοικάρης του τον πέταξε έξω από το διαμέρισμα όπου διέμενε…
Ο άστεγος πια, Drew, έδινε κάθε μέρα αγώνα για την επιβίωσή του, ζητιανεύοντας για λίγο φαγητό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ξυλοκοπήθηκε από μέθυσους και άλλους άστεγους στη μάχη της επικράτησης στα πεζοδρόμια και τα πάρκα.
Η ψυχολογία του το διάστημα που ήταν άστεγος
Η ψυχολογία του ήταν καταρρακωμένη αναλογιζόμενος τη μέχρι τότε πορεία της ζωής του. «Όταν ζεις στο δρόμο έχεις ατελείωτες ώρες που δεν κάνεις τίποτα. Ποιος είμαι; Τι κάνω; Αυτές οι ερωτήσεις με είχαν οδηγήσει στην κατάθλιψη», ανέφερε σε συνέντευξη του.
Όσο ξαφνικά όμως χάλασε η ζωή του, τόσο ξαφνικά έφτιαξε…
Η τυχαία γνωριμία που άλλαξε συθέμελα τη ζωή του
Η ζωή στο δρόμο είχε και κάποιες ακτίνες… αισιοδοξίας. Η επαφή του Drew με τους άγνωστους περαστικούς, οι μικρές στιγμές επικοινωνίας, έφερναν κάποιες φορές το χαμόγελο ξανά στα χείλη του.
Μια μέρα έπιασε την κουβέντα με έναν περαστικό, ο οποίος είχε μια ιδέα να του προτείνει. Ποια ήταν αυτή η ιδέα; Να αρχίσει να… γυαλίζει παπούτσια και έτσι να βγάζει κάποια χρήματα που θα του εξασφάλιζαν, έστω την τροφή του.
Η ιδέα άρεσε στον Drew και χρησιμοποιώντας κάποια από τα χρήματα που είχε συγκεντρώσει ζητιανεύοντας, αγόρασε μια βούρτσα και ένα κουτί βερνίκι και κατευθύνθηκε προς την οικονομική περιοχή του Λονδίνου για να κάνει πράξη όσα του είχε προτείνει ο περαστικός.
Έπαιρνε 2 λίρες το καθάρισμα
Χωρίς άδεια για τη δουλειά που έκανε στο δρόμο έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός με την αστυνομία, που κάθε φορά που τον έβλεπε τον μετακόμιζε σε άλλο σημείο, απειλώντας τον με σύλληψη. Έξι μήνες πέρασε ο Drew γυαλίζοντας παπούτσια στο δρόμο για 2 λίρες τη φορά.
Μία μέρα ένας από τους τακτικούς κουστουμαρισμένους πελάτες τους του πρότεινε να πάει στο γραφείο όπου δούλευε για να γυαλίζει τα παπούτσια των εργαζόμενων.
Κάπως έτσι άρχισε να ανεβάζει τα έσοδα του…
Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Έτσι άρχισε να μεγαλώνει την «επιχείρησή» του πηγαίνοντας καθημερινά σε τράπεζες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για να περιποιείται τους άνδρες που ντύνονταν στην πένα. Το πελατολόγιο μεγάλωνε, το ίδιο και τα έσοδά του.
Η ίδρυση της επιχείρησής του
Μόλις μάζεψε κάποια σεβαστά χρήματα, ίδρυσε την επιχείρησή του που την ονόμασε «Sunshine Shoeshine».Μέρα με τη μέρα επεκτεινόταν και σήμερα έχει φτάσει να συνεργάζεται με σημαντικές επιχειρήσεις σε ολόκληρο το Λονδίνο που θεωρούν απαραίτητο το γυάλισμα των παπουτσιών των στελεχών τους.
Τα ετησία κέρδη της επιχείρησης
Τα ετήσια κέρδη φτάνουν και συχνά ξεπερνούν τις 250.000 ευρώ και τα περισσότερα από αυτά ο Drew τα δίνει για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Προσλαμβάνει κυρίως άστεγους και άτομα με ειδικές ανάγκες
Ποτέ δεν ξέχασε όμως τι πέρασε για γίνει επιχειρηματίας. Έτσι αποφάσισε να στελεχώνει το Sunshine Shoeshine κυρίως με άστεγους και άτομα με ειδικές ανάγκες. Μέχρι σήμερα έχει δώσει εργασία σε 40 ανήμπορους ανθρώπους που ζούσαν στο δρόμο.
Για τους αστέγους ανέφερε: «Δεν υπάρχει μαγικό κουμπί να το πατήσεις και να εξαφανίσεις το θέμα των αστέγων. Θα υπάρχει πάντα. Αλλά αν δώσεις σε κάποιον λίγο από το χρόνο σου, π.χ του μιλήσεις, μπορείς να βρεις μια λύση» .
Alan Walton: Ένας από του αστέγους που προσέλαβε
Ένα από τα άτομα που προσέλαβε οDrew ήταν ο Alan Walton. Ο τελευταίος είναι 45 ετών και για 15 χρόνια ήταν άνεργος και άστεγος, αντιμετωπίζοντας προβλήματα υγείας, καθώς από το ένα μάτι δεν έβλεπε, αλλά και ψυχολογικά προβλήματα.
Τα λόγια του για το αφεντικό του συγκινούν.
«Μου έχει δώσει ένα σκοπό, μου δίνει αυτοπεποίθηση. Με έχει κάνει να νιώθω άνθρωπος. Έχοντας δουλειά και προϋπηρεσία νιώθω ότι έχω μέλλον, που δεν είχα πριν. Αν δεν έχεις προϋπηρεσία και προσόντα οι εργοδότες δεν βλέπουν τίποτα σε σένα. Και αυτό μου το έδωσε το Sunshine»…
Το μήνυμα ελπίδας του Drew…
Θα κλείσουμε με ένα μήνυμα από τον Drew που έδωσε σε όλους αυτούς που βιώνουν μια κατάσταση ίδια με εκείνη που είχε βιώσει παλιότερα.
«Μην το παίρνετε τόσο σοβαρά. Σίγουρα είναι μια δύσκολη κατάσταση αλλά αν την αντιμετωπίσετε σαν παιχνίδι, ξαφνικά τα πράγματα γίνονται ευκολότερα. Ακόμα φοβάμαι ότι αύριο μπορεί να χάσω τα πάντα, όλα είναι πιθανά. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα στο οπλοστάσιό σου είναι να είσαι ταπεινός και να λες θα χαρώ όσα έχω τώρα».
[πηγή]