Η πρωταθλήτρια κολύμβησης, Έφη Γκουλή, αποδεικνύει καθημερινά ότι η αναπηρία δεν αποτελεί εμπόδιο σε τίποτα. Παρότι γεννήθηκε με κομμένο το δεξί της χέρι , αυτό δεν την σταμάτησε από το να κάνει αυτό που την πάθιαζε από μικρή: το κολύμπι.
Στη συνέχεια του άρθρου θα μάθουμε περισσότερα για την Έφη. Για το πότε «μπήκε» το κολύμπι στη ζωή της και πως ασχολήθηκε επαγγελματικά με αυτό, καθώς και για τις σπουδές της αλλά και τα μελλοντικά της σχέδια…
Πώς της κόπηκε το δεξί της χέρι
Η Έφη γεννήθηκε στην Αθήνα πριν από 22 χρόνια. Το δεξί της χέρι κόπηκε κατά τη διάρκεια της κύησης της μητέρας της από τον ομφάλιο λώρο. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση, τόσο για την Ελλάδα όσο και για το εξωτερικό.
Η Έφη ανέφερε σε συνέντευξή της «Στα υπερηχογραφήματα φαινόμουν να έχω δυο χέρια και δυο πόδια. Μετά από έρευνα του γιατρού, προέκυψε ότι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τυλίχτηκε ο ομφάλιος λώρος στο χέρι μου.
Είναι σπάνια περίπτωση και είμαι πολύ τυχερή που είχα αυτούς τους γονείς, γιατί άλλοι πιστεύω ότι θα με παρατούσαν. Μου έχουν πει ότι τότε ρωτήθηκαν από τον γιατρό, αν ήθελαν να κάνουν ένα πείραμα, να πουν ότι θα με δώσουν για υιοθεσία και να δουν πόσοι άνθρωποι θα με ήθελαν… Εκείνοι όμως με κράτησαν».
Σε ποια ηλικία ξεκίνησε το κολύμπι
Η ενασχόλησή της με το κολύμπι ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, πρωτίστως για λόγους υγείας. «Έπρεπε να κολυμπάω για να μην ατροφήσει το χέρι μου. Μπήκα για πρώτη φορά στην πισίνα 3,5 ετών», ανέφερε.
Ο προπονητής της που την ανέλαβε από μικρή
Δίπλα της όμως από τα πρώτα της χρόνια μέχρι και σήμερα στην κολύμβηση είχε έναν σπουδαίο προπονητή και άνθρωπο, τον Νίκο Βέζο.
«Μέχρι τα 12 μου προπονούμουν με αρτιμελείς κολυμβητές. Ωστόσο από ένα σημείο και έπειτα δεν μπορούσα να τους ακολουθήσω λόγω της ιδιαιτερότητάς μου. Αυτό το αντιλήφθηκε ο προπονητής που είχα και μου έκανε πρόταση να ασχοληθώ επαγγελματικά με άτομα με ειδικές ανάγκες.
Κάπως έτσι ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό. Ο προπονητής μου μού έμαθε να αγαπάω ξανά το κολύμπι, καθώς είχε αρχίσει η φλόγα του να σβήνει μέσα μου», δήλωσε η Έφη.
Το πρώτο της μετάλλιο
Το πρώτο μετάλλιο ήρθε για την Έφη όταν ήταν 13 ετών, σε αγώνες όπου συμμετείχε στη Θεσσαλονίκη, κερδίζοντας με τη μία πέντε χρυσά μετάλλια και, φυσικά, μια τεράστια ικανοποίηση.
«Αυτή η ικανοποίηση, του να έχεις κερδίσει κάτι με την αξία σου, δε συγκρίνεται με τίποτα. Είναι αλλιώς να το βλέπεις κι αλλιώς να το ζεις, δεν μπορείς να το περιγράψεις», ανέφερε η Έφη…
Οι θυσίες που απαιτεί ο πρωταθλητισμός
Η ζωή της Έφης άλλαξε μόλις πήρε την απόφαση να ασχοληθεί επαγγελματικά με το κολύμπι.
Η διατροφή ή η άσκηση δεν την δυσκόλεψαν τόσο, καθώς προσαρμόστηκε άμεσα. Ήταν όμως μαθήτρια γυμνασίου και έτσι στερήθηκε αρκετές εξόδους, ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του αθλήματος.
Προπονείται καθημερινά
Το πρόγραμμα της Έφης είναι γεμάτο φυσικά, καθώς καθημερινά έχει τουλάχιστον μια προπόνηση, ενώ αν δεν έχει μάθημα στο Πανεπιστήμιο, θα κάνει και διπλή.
Για τις προπονήσεις της δήλωσε: «Η κανονική μου προπόνηση γίνεται κάθε μέρα. Δεν μπορείς να χάσεις προπόνηση. Αν μείνεις πολλές μέρες εκτός νερού δε θα μπορείς να κολυμπήσεις με τον ίδιο τρόπο».
Οι διακρίσεις της
3η θέση στα 100 μέτρα πρόσθιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης που πραγματοποιήθηκε στο Μεξικό τον περασμένο Δεκέμβριο
6η και 7η θέση σε Πανευρωπαϊκούς Αγώνες στα 100 μ. πρόσθιο και 200 μ. μεικτή ατομική
Πανελλήνια ρεκόρ στα 100 μ. πρόσθιο, 100 μ. πεταλούδα, 200 μ. μεικτή ατομική, καθώς και στα 50, 100 και 400 μ. ελεύθερο.
Οι σπουδές στη Δημοσιογραφία
Παράλληλα η Έφη σπουδάζει και Δημοσιογραφία στην Αθήνα από το 2014.
«Είμαι χαρούμενη που πέρασα στη Δημοσιογραφία, γιατί έχει ευρύ φάσμα. Θέλω να πάω προς δημόσιες σχέσεις και μάρκετινγκ. Προσπαθώ, λοιπόν, να συνδυάσω σχολή και κολύμβηση. Μπορεί να μένω σε κάποια μαθήματα πίσω, αλλά τα καταφέρνω», ανέφερε.
Ο επόμενος στόχος: Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του 2020
«Θέλω να πάρω πτυχίο για να μην έχω τόσο τρέξιμο το πρωί, να έχω μια δυνατή χρονιά για να πιάσω τα όρια και να είμαι στον τελικό του Τόκιο το 2020. Για τους Παραολυμπιακούς βρισκόμαστε ήδη σε προετοιμασία, όλες αυτές οι προσπάθειες που κάνω είναι για αυτούς. Θέλω να είμαι στην τελική οκτάδα του Τόκιο».
Τα οφέλη του αθλητισμού για τα άτομα με ειδικές ανάγκες
«Ο αθλητισμός βοηθάει τα άτομα με αναπηρία να αποκτήσουν προσωπικότητα, δίνοντάς τους δύναμη και βγάζοντάς τους από το σπίτι. Όταν κάποιος έχει τέτοιο θέμα, καλό θα ήταν να κάνει τα πάντα, να ασχολείται με πολλά, με μουσική, με αθλητισμό. Κανείς δεν καταφέρνει τίποτα αν είναι ανενεργός», λέει χαρακτηριστικά η Έφη.
Η λύπηση των ανθρώπων προς το πρόσωπό της
«Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας έχουν δείξει λύπηση προς εμένα. Και κάποιες φορές στο σχολείο με κορόιδευαν, αλλά η μητέρα μου με είχε μάθει να λέω ‘έτσι είμαι και σε όποιον αρέσω’», τόνισε.
Μόνο η οικογένειά μου με στηρίζει οικονομικά
Στην ερώτηση για το πώς βοηθάει το κράτος τους αθλητές ΑμΕΑ στην Ελλάδα έρχεται, δυστυχώς, η αναμενόμενη απάντηση :«Με βοηθάει η οικογένειά μου από την αρχή, αλλιώς δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα. Το κολύμπι, ειδικά σε επαγγελματικό επίπεδο, δεν είναι άθλημα για φτωχούς. Θέλει μαγιό, φυσικοθεραπείες, θέλει μασάζ για να έρχεται το σώμα μου σε ευθεία γραμμή. Κατά τα άλλα δεν υπάρχουν κατάλληλες υποδομές στη χώρα μας για τους αθλητές, ούτε μας παρέχουν χρήματα ».
Τι μπορεί να κάνει το κράτος για να βοηθήσει τα ΑμεΑ;
Τέλος στην ερώτηση τι μπορεί να κάνει το κράτος για να βοηθήσει έναν αθλητή με αναπηρία, η ίδια τονίζει πως καθένας άνθρωπος χρειάζεται κάτι διαφορετικό. «Μια ράμπα, μια διευκόλυνση για το πάρκινγκ, από τα μικρά πράγματα αν ξεκινήσουμε θα κάνουμε τη ζωή τους πιο εύκολη», συμπληρώνει η Έφη.
Κλείνοντας
Θα κλείσουμε με την εξής φράση της: «Άμα το θέλεις, μπορείς να κάνεις τα πάντα και κανείς δε μπορεί να μπει εμπόδιο. Άμα έχεις πείσμα να ζήσεις, θα ζήσεις».
[πηγή]