Η έρευνα που διεξάγεται από τους επιστήμονες στο πανεπιστήμιο UCLA πιθανότατα να είναι βήμα προς τη νέα θεραπεία για τον καρκίνο του εγκεφάλου ο οποίος είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί θεραπευτικά.

Η  μελέτη που οδήγησε τους επιστήμονες του UCLA να αναλύσουν το θέμα, υποδηλώνει ότι για άτομα με υποτροπιάζον γλοιοβλάστωμα, η χορήγηση ανοσοθεραπευτικού φαρμάκου πριν από τη χειρουργική επέμβαση δείχνει να είναι πιο αποτελεσματική από τη χρήση του φαρμάκου μετά.

Τα τελευταία χρόνια, φάρμακα ανοσοθεραπείας, τα οποία χρησιμοποιούν το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος για να καταστρέψουν τα καρκινικά κύτταρα, έχουν αποδειχθεί ότι είναι χρήσιμα στη θεραπεία ατόμων με προχωρημένο ή μεταστατικό καρκίνο.

Ωστόσο, δεν έχουν ακόμη αποδείξει ακόμα ότι υπάρχει όφελος σε ανθρώπους με γλοιοβλάστωμα, μια επιθετική και θανατηφόρα μορφή καρκίνου του εγκεφάλου. Κατά μέσο όρο, οι περισσότεροι άνθρωποι με υποτροπιάζον γλοιοβλάστωμα ζουν για 6-9 μήνες.

Η μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Nature Medicine, ήταν υπό την καθοδήγηση του Robert Prins, καθηγητή μοριακής και ιατρικής φαρμακολογίας στην Ιατρική Σχολή του David Geffen του UCLA με μέλος του Parker Institute for Cancer Immunotherapy Center στο UCLA και του καθηγητή νευρο-ογκολογίας του Geffen School of Medicine, Dr. Timothy Cloughesy. Και οι δύο είναι επιστήμονες στο UCLA Jonsson Comprehensive Cancer Center.

Παρουσιάζει για πρώτη φορά ότι το pembrolizumab, ένα φάρμακο αναστολέα του ανοσοποιητικού σημείου ελέγχου, μπορεί να είναι αποτελεσματικό στη θεραπεία ασθενών με υποτροπιάζον γλοιοβλάστωμα.

Το pembrolizumab είναι η πρώτη ανοσοθεραπεία (anti-PD1 παράγοντας) που επιτυγχάνει αύξηση της συνολικής επιβίωσης ως θεραπεία 1ης γραμμής σε ασθενείς με  υποτροπιάζοντα ή μεταστατικό καρκίνο κεφαλής ή τραχήλου.

Πρόκειται για ένα εξανθρωποποιημένο μονοκλωνικό αντίσωμα, το οποίο δρα αυξάνοντας την ικανότητα του ανοσοποιητικού συστήματος του ανθρώπου να εντοπίζει και να καταπολεμά τα νεοπλασματικά κύτταρα.

Το pembrolizumab εμποδίζει την αλληλεπίδραση μεταξύ του PD-1 και των συνδετών του (των PD-L1 και PD-L2) ενεργοποιώντας έτσι τα Τ- λεμφοκύτταρα γεγονός που μπορεί να έχει επίδραση τόσο στα  νεοπλασματικά αλλά και τα υγιή κύτταρα.

Στη νέα αυτή μελέτη, τα άτομα που έλαβαν το φάρμακο πριν από τη χειρουργική επέμβαση ζούσαν σχεδόν δύο φορές περισσότερο μετά τη χειρουργική επέμβαση, ως το μέσο προσδόκιμο ζωής για τα άτομα με τη νόσο.

Η δοκιμή, η οποία διεξήχθη σε 7 Ιατρικά Κέντρα σε όλες τις ΗΠΑ, αξιολόγησε 35 άτομα με υποτροπιάζον και χειρουργήσιμο γλοιοβλάστωμα – που σημαίνει ότι οι όγκοι θα μπορούσαν να απομακρυνθούν με χειρουργική επέμβαση. Από αυτούς, 16 έλαβαν pembrolizumab πριν από τις χειρουργικές επεμβάσεις τους και 19 έλαβαν το φάρμακο μετά.

Εκείνοι που έλαβαν το φάρμακο πριν από τη χειρουργική επέμβαση επιβίωσαν κατά μέσο όρο 417 ημέρες, όσοι έλαβαν το φάρμακο μετά τη χειρουργική επέμβαση ζούσαν κατά μέσο όρο 228 ημέρες.

Τα αποτελέσματα είναι πολύ ενθαρρυντικά, σύμφωνα με τον καθηγητή Prins, καθώς όπως είπε, είναι η πρώτη φορά που διαφαίνεται ότι η ανοσοθεραπεία μπορεί να έχει κλινικό όφελος για ασθενείς με κακοήθεις όγκους του εγκεφάλου – και να βοηθήσει στην πρόληψη μελλοντικών υποτροπών.

«Χορηγώντας την ανοσοθεραπεία πριν από τη χειρουργική επέμβαση, ενεργοποιήσαμε τα Τ λεμφοκύτταρα, που είχαν προηγουμένως διαταραχθεί, εντός του όγκου, κάτι που ουσιαστικά βοήθησε στην επέκταση της ζωής των ανθρώπων» επεσήμανε.

Σε ένα άτομο με καρκίνο, εάν υπάρχουν αντιγονο-ειδικά Τ κύτταρα που επηρεάζονται από τον όγκο και το περιβάλλον του, μπορούν να ξυπνούν από το φάρμακο πριν από τη χειρουργική επέμβαση. Αντίθετα, μετά τη χειρουργική επέμβαση, το φάρμακο δεν διεγείρει τα Τ κύτταρα των ασθενών επειδή αυτά τα Τ κύτταρα αφαιρούνται με τον όγκο.

Τα ευρήματα θα μπορούσαν να είναι σημαντικά επειδή υπήρξαν ελάχιστες σημαντικές πρόοδοι στη θεραπεία του γλοιοβλαστώματος τις τελευταίες δύο δεκαετίες και επειδή θα μπορούσε να είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης νέων βιοδεικτών για τη νόσο.

Όπως ανέφερε ο καθηγητής Prins, τα δεδομένα αυτά μπορούν να βοηθήσουν τους ειδικούς στο να κατανοήσουν καλύτερα τους μηχανισμούς με του οποίους ορισμένοι ασθενείς παράγουν σημαντικές ανοσολογικές αντιδράσεις σε αυτή τη θεραπεία, ενώ άλλοι όχι και, να προσδιορίσουν ποιος συνδυασμός φαρμάκων θα μπορούσε να είναι πιο επιτυχημένος για κάθε ασθενή.

Η ερευνητική ομάδα δοκιμάζει τώρα την ανοσοθεραπεία σε συνδυασμό με εμβόλια και άλλους αναστολείς των σημείων ελέγχου.

[πηγή]