Μία από τις σοβαρότερες λίστες με την οποία αξίζει να ασχοληθείς σοβαρά ενόψει Πάσχα δεν είναι άλλη από αυτήν των κρασιών που θα συνοδεύσουν τα νηστίσιμα γεύματα της Μεγάλης Εβδομάδας όσο και τον οβελία.

Όπως κάθε σημαντική γιορτή, έτσι και αυτή μοιραία περιλαμβάνει –σύμφωνα με τις προσφιλείς συνήθειες των Ελλήνων, που, αν δεν υπάρχει φαγοπότι, δε θεωρούν πως γιορτάζουν– και ένα αρκετά απλωμένο γαστρονομικό φάσμα, με επιλογές από διαφορετικά είδη φαγητών.

Κατ’ επέκταση, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν και αυξημένες οινικές απαιτήσεις, τουλάχιστον γι’ αυτούς που θεωρούν ότι οφείλουν να συνδυάσουν σωστά το φαγητό με το κρασί.

Αν δεν ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που κάνουν σκληρή νηστεία κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας και το μενού σου περιλαμβάνει γαρίδες, καλαμαράκια και άλλα θαλασσινά, είναι χρήσιμο να γνωρίζεις πως αυτά πηγαίνουν πακέτο με ποικιλίες όπως η ρομπόλα, η μαλαγουζιά και το ασύρτικο, εκείνες δηλαδή που ξεχωρίζουν για την αρωματικότητα και την οξύτητά τους.

Στο τραπέζι της Ανάστασης τα πράγματα αρχίζουν να σοβαρεύουν, ειδικά από τη στιγμή που την εμφάνισή της κάνει η μαγειρίτσα. Ιδανικά και σαν αντίβαρο στην πλούσια λιπαρότητά της και στα δυνατά αρωματικά της στοιχεία, ενδείκνυται το μάλλον απόλυτο ανοιξιάτικο κρασί: ένα δροσερό ροζέ.

Και ύστερα έρχεται ο οβελίας με τα παρελκόμενά του (λέγε με κοκορέτσι και λοιπές συκωταριές). Οφείλει να συνοδεύεται από ένα στιβαρό κόκκινο κρασί.

Ξινόμαυρο και syrah έχουν τον πρώτο λόγο, καθώς παρέχουν αρωματική και γευστική ισορροπία, χωρίς όμως η επιλογή μίας άλλης ποικιλίας να είναι λανθασμένη.

Τέλος, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς ότι το ελληνικό κρασί το στηρίζεις μόνο επιλέγοντας επώνυμο εμφιαλωμένο και όχι τιμώντας το ανώνυμο χύμα, που τις περισσότερες φορές είναι αμφιβόλου ποιότητας και προελεύσεως.

[esquire]