Ο μικρός μου γιος προσέχει να μη πατήσει σκορπιό στη Θάσο, μέσα στη θάλασσα. Αλλά δεν έχουμε δει σκορπιό, το ψάρι, τουλάχιστον πέντε χρόνια, μπορεί και δέκα – στα σημεία της παραλίας που κάποτε κάνανε πάρτυ οι σκορπιομάνες με τα παιδάκια τους, δεν υπάρχουν πια ούτε για δείγμα.

Όπως δεν υπάρχουν ζαργάνες, κουτσομούρες, σαφρίδια, μουρμούρες, ούτε καν ταπεινοί σπάροι, που τους ψαρεύαμε με πετονιά από το ακόμα ταπεινότερο βαρκάκι «Γκαγκανικός» όταν ήμασταν μικροί.

Ή από τις προβλήτες, ή από οπουδήποτε – το ψάρι στην Θάσο και την Καβάλα στην δεκαετία του ’60 και ’70 ήτανε άφθονο, μας έβγαινε από τα αυτιά.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου πατώντας εδώ