Όταν μας καρακατακλέψανε το 2012, τα πρόσωπα που είχαν την ευθύνη της Εθνικής Πινακοθήκης, έμειναν στη θέση τους. Ο διεθνής μας διασυρμός στιγμάτισε όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας.
Tης Έλενας Ακρίτα
Ούτε ξέρω πόσες φορές έχω γράψει στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» γι’ αυτή την υπόθεση. Από τις 9 Ιανουαρίου 2012 που μας κατακλέψανε την Εθνική μας Πινακοθήκη, έχω γράψει και γράψει και ξαναγράψει. Και ξαναγράψει και ξαναξαναγράψει.
Σε βαθμό εμμονής, όπως κατηγορήθηκα τότε. Γιατί βλέπεις, θεωρείται ‘εμμονή’ να σου κατακλέβουν την Εθνική Πινακοθήκη και να μην κουνιέται φύλο από τη θέση του. Να μην πέφτουν κεφάλια, να μη ζητούνται παραιτήσεις, να παραμένουν όλοι στο πόστο τους σαν να μην τρέχει τίποτα.
Σιγά τα λάχανα έναν Πικάσο (μεταξύ άλλων) μάς κλέψανε δεν έγινε και τίποτα, ένα σκασμό έργα έχει κάνει ο μακαρίτης. Που τί είναι ο Πικάσο ένας μπογιατζής που έβαζε το ένα μάτι της γυναίκας Κολιάτσου και το άλλο Αμπελόκηπους. Απλά είχε πολλά κονέ και τον προωθούσαν σκοτεινές δυνάμεις, τί να πεις.
9 Ιανουαρίου 2012.
Άγνωστοι εισβάλλουν στο κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης κι αρπάζουν τρία έργα. Ενα του Ιταλού Γουλιέλμο Κάτσια, μια ελαιογραφία του Ολλανδού Μοντριάν.
Και το μεγάλο πετράδι του στέμματος: το «Κεφάλι Γυναίκας» του ισπανού ζωγράφου Pablo Picasso που φιλοτεχνήθηκε το έτος 1939.
Το έργο αυτό δεν έχει μόνο εικαστική, έχει και ιστορική βαρύτητα. Το 1949 ο Πάμπλο Πικάσο το δώρισε στον ελληνικό λαό – δηλαδή σε όλους εμάς για όποιον δεν κατάλαβε! – ως τιμητική προσφορά για την αντίσταση των Ελλήνων στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής.
Ενας εθνικός θησαυρός του τόπου μας εκλάπη ύστερα από 63 ολόκληρα χρόνια που τον είχαμε στην κατοχή μας.
Ακολουθεί χαμός, κλαυθμός, οδυρμός, έρευνες, ανακοινώσεις – μέχρι εκεί. Νεράκι ήταν και κύλησε ρόδο και εμαράθη. Η μνήμη χρυσόψαρου που ως λαός διαθέτουμε βοήθησε σ’ αυτό.
Πέρασαν χρόνια και καιροί, άφαντοι οι πίνακες. Οι πάντες έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Όλες οι προσπάθειες ΕΛ.ΑΣ. και ΕΥΠ, πέφτουν στο κενό και το χρυσόψαρο ξεμακραίνει βαθιά στα νερά της λησμονιάς.
Τρία χρόνια αργότερα, η είδηση περνάει στα ψιλά της εφημερίδας. Οι αρμόδιοι εικάζουν, το φοβερά πρωτότυπο: το «Κεφάλι Γυναίκας» έχει καταλήξει σε κάποια ιδιωτική συλλογή. (Που δεν είχε πάει και το μυαλό σου καθόλου δηλαδή).
Εκτοτε – και μέχρι τώρα που βρέθηκε – άκρα του τάφου στον κάμπο βασίλευε. Κανείς δεν μιλούσε, κανείς δεν αγχωνόταν, κανείς δεν παραιτήθηκε κανείς δεν ανέλαβε ευθύνες.
Άκου τώρα.
Όταν μας καρακατακλέψανε το 2012, ΓΓ του Υπουργείου Πολιτισμού ήταν η τωρινή υπουργός Λίνα Μενδώνη. Και αιωνόβια διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.
Ακούνητη. Ακλόνητη. Χρόνια τώρα αυτό. Ό,τι και να γινόταν στην Ελλάδα, όποια κυβέρνηση και να είχαμε, όποιο κόμμα κι αν έπαιρνε την εξουσία, την διευθύντρια δεν την κούναγε κανείς από τη θέση της: είχε πάρει εργολαβία το μαγαζί κι όταν έληγε η θητεία της, τής την ανανέωναν όλοι. Μα όλοι. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ξανά ΝΔ, οι πάντες.
Από το 1992 αυτό. Σχεδόν τριάντα χρόνια.
Να το πάμε με νούμερα; Δεκαπέντε κυβερνήσεις. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, υπηρεσιακές, κυβερνήσεις συνεργασίας, κυβερνήσεις σόλο καριέρα – δε-κα-πέ-ντε.
Και καλά. Να το δεχτούμε. Κι αλλού στα εξωτερικά πες συμβαίνει αυτό. Η ταρίχευση όμως της κ. Λαμπράκη στην ίδια καρέκλα, εγείρει ερωτηματικά: ειδικά για την τελευταία περίοδο της θητείας της από το 2012 έως σήμερα.
Διότι αυτό το αίσχος που έγινε πριν εννέα χρόνια, χαρακτηρίστηκε από τον διεθνή Τύπο ως η ‘κλοπή του αιώνα’.
Και η διευθύντρια δεν παραιτήθηκε.
Η διευθύντρια δεν απολύθηκε.
Η διευθύντρια δεν αντικαταστάθηκε.
Δηλαδή σου κλέβουν πίνακες ανυπολόγιστης αξίας κάτω από τη μύτη σου και δεν έχεις την αξιοπρέπεια να ζητήσεις μια συγγνώμη και να πας σπίτι σου.
Και καλά πες εσύ δεν την έχεις.
Κανένας δεν την έχει;
Από το 2012 μέχρι σήμερα τρείς κυβερνήσεις πέρασαν, καμία δεν ενοχλήθηκε; Πέντε υπουργοί Πολιτισμού και κανένας δεν είπε όπα μισό παιδιά τί έχουμε εδώ; Το θεώρησαν όλοι πολύ φυσικό να παραμένει στην Εθνική μας Πινακοθήκη η υπεύθυνη που επί της θητείας της μάς κρέμασε στα μανταλάκια όλη η υφήλιος;
Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβεί κάτι τόσο σοβαρό και να μην έχει παραιτηθεί το σύμπαν. Το σύμπαν όμως. Κανονικά. Μιλάμε για το αδιανόητο, το ανήκουστο, το πρωτοφανές. Στην «υπόλοιπη» ανθρωπότητα θα καταγραφόταν ως στίγμα ανεξίτηλο. Εδώ σε μας ήταν απλώς Τετάρτη. Ή Πέμπτη.
Η Πινακοθήκη μας δεν είναι η προίκα κανενός. Η Πινακοθήκη μας ήταν είναι και εξακολουθεί να είναι Εθνική.
Δεν είναι η ιδιωτική συλλογή ενός φιλότεχνου κροίσου που στην τελική αυτός βάζει τα φράγκα κι αυτός τα χάνει. Το επίθετο «εθνικός -η -ο» οριοθετεί το αυτονόητο: δεν είναι το μποστάνι του παππού μας, αντίθετα ανήκει σε όλους μας. Εθνικό Θέατρο. Εθνικός Κήπος. Εθνικό Σύστημα Υγείας (λέμε τώρα). Εθνική Λυρική Σκηνή.
Διερωτάται κανείς αν – έστω και τώρα, τόσα χρόνια μετά – θα απομακρυνθούν από τη θέση τους η πρώην ΓΓ του υπουργείου και νυν Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη και η Διευθύντρια της Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.
Διότι ο διεθνής μας διασυρμός δεν στιγμάτισε μόνον την Εθνική μας Πινακοθήκη αλλά και όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας. Γι΄αυτό το λόγο, η απόδοση ευθυνών δεν είναι επιλογή του Πρωθυπουργού.
Είναι χρέος του.
Εθνικό.
Σαν την Πινακοθήκη μας.
Από το news247