Το καλύτερο σχόλιο για τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης είναι η αδίκως ξεχασμένη ταινία του Στίβεν Φρίαρς «Ηρωας κατά λάθος» (1992) με πρωταγωνιστή τον Ντάστιν Χόφμαν· το σενάριο της ταινίας κυκλοφόρησε και σε ομότιτλο βιβλίο από τις εκδόσεις Καστανιώτη (1993). Σε μια σκηνή, η ρεπόρτερ του Καναλιού 4 Γκέιλ Γκέιλι (την υποδύεται η Τζίνα Ντέιβις) μιλάει στην τελετή βράβευσής της. Αντιγράφουμε από το βιβλίο: «Αφησε το βραβείο πάνω στο έδρανο, έβαλε το χέρι στην τσάντα της, έβγαλε κάτι από μέσα και το κράτησε ψηλά στον αέρα για να το δει ο κόσμος. Ηταν ένα κρεμμύδι, ένα κοινό κρεμμύδι. “Αυτό εδώ το κρεμμύδι”, είπε χαμογελώντας, “είναι το σύμβολο μιας είδησης”. (…) Με τα μακριά κόκκινα νύχια της η Γκέιλ τράβηξε την εξωτερική φλούδα του κρεμμυδιού…». Η βραβευμένη ρεπόρτερ συνεχίζει να ξεφλουδίζει τα διάφορα επίπεδα της είδησης μιας αυτοκτονίας που μόλις είχε καλύψει και ταυτοχρόνως, εξαιτίας του κρεμμυδιού, δάκρυα κυλούν από τα μάγουλά της.

Αντιθέτως, η συγκίνηση της κ. Ευλαμπίας Ρέβη ήταν αυθεντική και πολύ ανθρώπινη. Η ρεπόρτερ του καναλιού Open ξέσπασε on camera σε κλάματα μαζί με έναν ηλικιωμένο στην Εύβοια. Ο τελευταίος, παρά τα εμφανή αναπνευστικά προβλήματά του, είχε μείνει στο χωριό προσπαθώντας να σώσει το σπίτι του. Βεβαίως η δεοντολογία προστάζει να μένουν οι ρεπόρτερ αμέτοχοι, ψυχροί παρατηρητές των γεγονότων που καλύπτουν, αλλά όπως είπε η ίδια, «καμία φορά σπάμε κι εμείς, γιατί και οι δημοσιογράφοι είμαστε άνθρωποι».

Από την άλλη μεριά, η συναισθηματική έκρηξη της κ. Ρέβη είναι δεοντολογικό πλημμέλημα σε σχέση με την πλημμύρα των συναισθημάτων που πνίγουν τις ειδήσεις στα τηλεοπτικά δελτία. Ειδικώς στα εθνικά θέματα (αλλά όχι αποκλειστικώς σε αυτά) κάθε Ελληνας δημοσιογράφος οφείλει να οργίζεται με τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν, να δυσφορεί με τη Γερμανίδα καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ, να σαρκάζει τον Αυστριακό καγκελάριο Σεμπάστιαν Κουρτς, να στραβομουτσουνιάζει με τον Ιταλό πρωθυπουργό Μάριο Ντράγκι, να αγαπά τον Κύπριο πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη και σε ό,τι αφορά τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, δεν έχουμε αποφασίσει ακόμη. Ξέρουμε ότι οι Αμερικανοί είναι «φονιάδες των λαών», αλλά η αμερικανική διπλωματία έχει βάλει στο στόχαστρο στον Ερντογάν. Επομένως εκεί, η μελό δημοσιογραφία βραχυκυκλώνει…

Δεν ξέρουμε αν η δημοσιογραφία της συγκίνησης παράγει την κατά Ανδρέα Πανταζόπουλο «Δημοκρατία της συγκίνησης» (εκδ. Πόλις) ή αν ισχύει το αντίστροφο. Βλέποντας στα κοινωνικά δίκτυα τις επευφημίες για το συναισθηματικό ξέσπασμα της κ. Ρέβη, μάλλον το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο. Πάντως, τα Μέσα μακροπρόθεσμα βγαίνουν χαμένα. Οπως αποδείχθηκε, στο τέλος μένουν και κλαμένα «για τα δεινά που έφερε στον λαό το μνημόνιο» και δαρμένα ως «μνημονιακά ΜΜΕ».