Πριν από λίγες μέρες η ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου εξέφρασε δημόσια την απογοήτευσή της για την πορεία του #metoo, αποκαλύπτοντας ότι υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες στο χώρο της γυμναστικής με τους δράστες να παραμένουν στη θέση τους στις ομοσπονδίες.
Επειδή πρόκειται για τη γυναίκα που με το θάρρος της έκανε την αρχή των αποκαλύψεων που οδήγησαν σε ένα γυναικείο κίνημα χειραφέτησης, οι δηλώσεις της θα έπρεπε να προκαλέσουν μεγάλη εντύπωση, να πυροδοτήσουν έντονο σχολιασμό αλλά και αναζήτηση ευθυνών για το βάλτωμα της προσπάθειας κάθαρσης στο χώρο του αθλητισμού από τέτοια φαινόμενα σεξουαλικής βίας και κακοποίησης.
Αλλά αυτό δεν συνέβη. ΄Οσα είπε η Σοφία Μπεκατώρου αντιμετωπίστηκαν σαν ήσσονος σημασίας είδηση. Η λάμψη του #metoo έχει ξεθωριάσει στα ΜΜΕ και στην πολιτική συζήτηση, με αποτέλεσμα η οδύνη των θυμάτων να μένει στο σκοτάδι.
Λίγες μέρες μετά την παρέμβαση της σπουδαίας ολυμπιονίκη, έσπασε την πολυετή σιωπή της η Μαρία Παπάκου, πρώην αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής, που αποκάλυψε τις τραυματικές εμπειρίες που έζησε στα χέρια του προπονητή της εθνικής ομάδας σε ηλικία 14 ετών.
Συγκλονιστήκαμε και περάσαμε στο επόμενο θέμα.
Οταν άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι των ένοχων μυστικών στο χώρο του αθλητισμού, δημιουργήθηκε η προσδοκία ότι θα βγουν οι σκελετοί από τα ντουλάπια και θα μπει φρέσκος αέρας στα σκοτεινά αποδυτήρια, ώστε να μην κινδυνεύσουν ξανά άλλες αθλήτριες.
Η κυβέρνηση μάλιστα εξέφραζε σε υψηλούς τόνους τη βούλησή της να ηγηθεί στην προσπάθεια εξυγίανσης και για κάποιο διάστημα φάνηκε ότι κάτι κινείται στις ηγετικές ομάδες, στις ομοσπονδίες και στους συλλόγους.
Θα είχε ενδιαφέρον να γίνει ένας απολογισμός έναν χρόνο μετά την έναρξη αυτού του κινήματος στο χώρο του αθλητισμού: Πόσοι έχουν τιμωρηθεί, πόσοι έχουν χάσει τις θέσεις τους, πόσες καταγγελίες έχουν διερευνηθεί, πόσες υποθέσεις παραμένουν σε εκκρεμότητα.
Είναι ζήτημα διαφάνειας, δημοκρατίας, πολιτισμού, ηθικής, ανθρωπισμού, προόδου.
Η μοναξιά της Σ. Μπεκατώρου είναι μοναξιά κάθε Σοφίας που βρέθηκε ή θα βρεθεί στη θέση της.