Η Φιλαδέλφεια είναι μια από τις πιο ιστορικές πόλεις των Η.Π.Α. Θεωρείται ο τόπος γέννησης της αμερικανικής δημοκρατίας. To 1776 υπογράφηκε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας από τους ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών, και το 1787 το αμερικανικό Σύνταγμα.

Υπάρχει όμως μία ακόμη σύνδεση. Από εκεί ξεκίνησε η  αμερικανική διατροφική κουλτούρα που έχει ένα πολύ μακρινό παρελθόν, το οποίο ήταν άγνωστο μέχρι πρόσφατα στα βιβλία της Ιστορίας, αναφέρει το δημοσίευμα του bbc.

Στα σπίτια του Τζορτζ Ουάσινγκτον και του  Τόμας Τζέφερσον, άνθισε μία γαστρονομική υπεροχή η οποία τελειοποιήθηκε όχι από λευκούς αλλά από σκλάβους μάγειρες αφρικανικής καταγωγής.

Σύμφωνα με τη συγγραφέα Κέλλυ Φάντο Ντιτζ (Kelley Fanto Deetz),  «ένα μείγμα δυτικοαφρικανικών, ευρωπαϊκών, ινδιάνικων αμερικανικών διατροφικών συνηθειών “ συγκρούστηκε” στις αποικίες, με τη βία», είπε, «και αυτή η σύγκρουση βρήκε μια παγκόσμια σκηνή σε μέρη όπως  η τραπεζαρία του Ουάσινγκτον στη Φιλαδέλφεια».

Ο Χέρκουλες Πόσεϊ (Hercules Posey),  ήταν ένας από τους οκτώ σκλάβους Αφρικανούς που έφερε ο Πρόεδρος Ουάσιγκτον. Οι πληροφορίες για την ζωή του δεν είναι πολύ  γνωστές.  Ωστόσο, ο θετός εγγονός του Ουάσινγκτον, Τζορτζ Ουάσινγκτον Παρκ Κάστις (George Washington Parke Custis), τον χαρακτήριζε  ως «έναν καλλιτέχνη της μαγειρικής» και «δανδή», με «μεγάλη μυϊκή δύναμη»  του οποίου «οι βοηθοί του “ πετούσαν” στις διαταγές του» (μεταξύ αυτών και οι λευκοί υπηρέτες).

Ο Πόσεϊ ήταν πιθανώς έφηβος όταν ήρθε στο  κτήμα του Ουάσινγκτον, Mount Vernon, στη Βιρτζίνια, περίπου 150 μίλια νοτιοδυτικά της Φιλαδέλφειας.  Μαθήτευσε κοντά στους σκλάβους μάγειρες Doll και Nathan, οι οποίοι διαχειρίζονταν την κουζίνα για πολλές δεκαετίες, και κατέκτησε την τέχνη τους τόσο καλά, ώστε ο Ουάσινγκτον τον έφερε να μαγειρεύει στο προεδρικό σπίτι στη Φιλαδέλφεια το 1790, μια πόλη που αποτελούσε σταυροδρόμι πολιτισμού, γλώσσας, εμπορίου και κουζίνας. Δυστυχώς καμία από τις συνταγές του Πόσεϊ  δεν διασώθηκε.
Αφού τελείωνε τη δουλειά του, ο προεδρικός σεφ έβγαινε το βράδυ ντυμένος στην τρίχα με χρυσό ρολόι τσέπης και χρυσό μπαστούνι  που πιθανότατα αγοράστηκαν με χρήματα που κέρδιζε πουλώντας τα περισσεύματα φαγητού από την κουζίνα.
Λόγω της θέσης του στην έπαυλη  μπορούσε να βγαίνει μόνος του από το σπίτι. Όμως, στην πραγματικότητα δεν ήταν ελεύθερος όπως οι αδελφοί του στην κοινότητα των Ελεύθερων Μαύρων της Φιλαδέλφειας. Ο Ουάσινγκτον κράτησε τον Πόσεϊ  και τους άλλους εννέα  Αφρικανούς σε κατάσταση δουλείας. «Η εργασία του μάγειρα ήταν εξαιρετικά κουραστική. Υπό το εξονυχιστικό μάτι των αφεντικών του, ο  μάγειρας –  σκλάβος έπρεπε να αποδίδει σε υψηλό επίπεδο ανά πάσα στιγμή. Δεν υπήρχαν περιθώρια για λάθη», δήλωσε ο ερευνητής Ντοντάβιους Ουίλιαμς (Dontavius ​​Williams). «Ήταν κυριολεκτικά μια δουλειά 24 ώρες το 24ωρο».
Στις 22 Φεβρουαρίου 1797,  ο Πόσεϊ  δραπέτευσε από το Mount Vernon και κατέφυγε στη Νέα Υόρκη μέχρι τον θάνατό του στις 15 Μαΐου 1812.
Αν και ο Πόσεϊ έζησε περισσότερο στη Νέα Υόρκη, στη Φιλαδέλφεια έγινε γνωστός. Και η ιστορία του είναι μια απόδειξη για το πρότυπο του προεδρικού δείπνου, ακόμη και τώρα, αλλά και για τη συμβολή των μαύρων στην αμερικανική γαστρονομική ιστορία. Καθώς οι Αμερικανοί σεφ κατά τη διάρκεια των αιώνων προσπαθούσαν να μιμηθούν αυτό που ο Πόσεϊ  δημιούργησε για το προεδρικό τραπέζι, γεννήθηκε ένα στυλ υψηλής αμερικανικής κουζίνας, το οποίο αναδείκνυε τα τοπικά συστατικά που παρασκευάζονταν με κομψό, και όχι πολυτελή στυλ, με τις καλύτερες προσθήκες που μπορούσε να προσφέρει η παγκόσμια αγορά.
«Ο Πόσεϊ είναι ο πρώτος διάσημος σεφ της Αμερικής, τελεία και παύλα», δήλωσε η Κέλλυ Φάντο Ντιτζ «Η ιστορία του από την κουζίνα του Ουάσινγκτον μέχρι το επιδεικτικό στυλ μόδας, η αυστηρή του επίβλεψη και η τελική του απόδραση από τα δεσμά, αναδεικνύουν την ιστορία του  θρυλική. Είναι ένας Αμερικανός ήρωας».