Στο μικροσκόπιο των Financial Times βρέθηκε η Ελλάδα, με τον αρθρογράφο Tony Barber να κάνει λόγο για πολιτικές προκλήσεις τόσο στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό της χώρας, με επίκεντρο το σκάνδαλο των υποκλοπών.
Ειδικότερα, ο συντάκτης των FT αναφέρει πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται σε άμυνα μετά την αποκάλυψη ότι οι μυστικές υπηρεσίες της Ελλάδας παρακολουθούσαν το τηλέφωνο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Νίκου Ανδρουλάκη.
Επισημαίνει ότι ο έλληνας πρωθυπουργός αρνείται ότι διέταξε την παρακολούθηση ή ότι γνώριζε καν γι’ αυτήν και σχολιάζει πως ακόμη και αν αληθεύει – αν και ο ίδιος αμφιβάλει – η στάση του αυτή είναι «ντροπιαστική» δεδομένου ότι έθεσε την υπηρεσία πληροφοριών υπό τον άμεσο έλεγχό του με το που έγινε πρωθυπουργός το 2019.
Στη συνέχεια, παραθέτει τα δημοσιεύματα πολλών από τους πιο προβεβλημένους ειδησεογραφικούς οργανισμούς του κόσμου που ακολούθησαν τις αποκαλύψεις, που έβαζαν στο στόχαστρο της κριτικής τους την ποιότητα της ελληνικής δημοκρατίας.
Συγκεκριμένα, αναφέρεται στο άρθρο γνώμης στους New York Times που έκανε λόγο για «τη σήψη στην καρδιά της Ελλάδας» και το γερμανικό ειδησεογραφικό περιοδικό Der Spiegel που μίλησε για «την ολίσθηση της Ελλάδας προς τον αυταρχισμό», εστιάζοντας όχι μόνο στο σκάνδαλο των μυστικών υπηρεσιών αλλά και στα pushbacks της Ελλάδας σε πρόσφυγες που φτάνουν στα σύνορά της.
Παράλληλα, κάνει ειδική μνεία σε άρθρο του Απόστολου Δοξιάδη που έγραψε ότι, φυσικά, η εσωτερική κατασκοπεία ήταν λάθος, αλλά η Ελλάδα δύσκολα οδεύει προς τη δικτατορία, χαρακτηρίζοντάς την «μια καυστική διάψευση αντάξια του αρχαίου Έλληνα ιστορικού Πολύβιου».
Ο αρθρογράφος στρέφει στη συνέχεια την προσοχή του στην περίοδο της κρίσης, υπενθυμίζοντας ότι ορισμένοι ξένοι σχολιαστές έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για την ελληνική ακροδεξιά και τον κίνδυνο δημοκρατικής κατάρρευσης.
Όπως σημειώνει στη συνέχεια, αυτή τη στιγμή οι εντάσεις με την Τουρκία και τα αυξανόμενα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας αποτελούν, κατά τη γνώμη του, σοβαρά ζητήματα.
Οι απειλές Ερντογάν και η Μικρασιατική Καταστροφή
Συγκεκριμένα, αφού θυμίζει πως φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, παραθέτει τις επιθετικές δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με αφορμή την επέτειο, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι κατέχει αποστρατιωτικοποιημένα νησιά στο Αιγαίο. «Μην ξεχνάτε τη Σμύρνη«, είπε χαρακτηριστικά.
Η ΕΕ, όπως τονίζει, καταδίκασε τη γλώσσα του Ερντογάν, χαρακτηρίζοντάς την μέρος ενός συνεχούς μοτίβου λεκτικής εχθρότητας κατά της Ελλάδας, ενώ στη συνέχεια επικαλείται άρθρο της Deutsche Welle το οποίο εξετάζει το πώς τα θαλάσσια σύνορα, οι έρευνες υδρογονανθράκων και η διαιρεμένη Κύπρος αποτελούν χρόνιες πηγές έντασης μεταξύ των δύο χωρών, οι οποίες είναι, ονομαστικά τουλάχιστον, σύμμαχοι του ΝΑΤΟ.
Συνεχίζοντας, ισχυρίζεται πως η Ελλάδα, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ θα πρέπει να ερμηνεύσουν τη μυϊκή πυγμή του Ερντογάν με περισσότερη ηρεμία παρά με ανησυχία. «Μοιάζει με τη συμπεριφορά ενός αυταρχικού ηγέτη που γνωρίζει ότι έχει επιρροή στους συμμάχους του λόγω της σημασίας της Τουρκίας για τη Δύση στον ρωσικό πόλεμο στην Ουκρανία» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Από την άλλη πλευρά, επισημαίνει το ότι η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας έχει γίνει όλο και πιο στρατιωτικοποιημένη την τελευταία δεκαετία, όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Dimitar Bechev που δημοσιεύθηκε πρόσφατα «Η Τουρκία υπό τον Ερντογάν».
«Οι επιπτώσεις για την Ελλάδα είναι βαρύτατες. Ακόμη και σε στιγμές οικονομικής έκτακτης ανάγκης, όπως η κρίση δημόσιου χρέους πριν από μια δεκαετία, η Ελλάδα αισθάνθηκε την ανάγκη να διατηρήσει τις αμυντικές δαπάνες πάνω από τον στόχο του ΝΑΤΟ για 2% ετησίως της οικονομικής παραγωγής. Πολλές χώρες του ΝΑΤΟ βρίσκονται κάτω από αυτόν τον στόχο – αλλά η Ελλάδα, με γείτονα την Τουρκία, θεωρεί επιτακτική την ανάγκη να βρίσκεται σε επιφυλακή.» λέει στη συνέχεια.
Τα προειδοποιητικά σημάδια για την ελληνική οικονομία
«Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση από ό,τι, ας πούμε, το 2012 ή το 2015, όταν η κρίση χρέους παραλίγο να την ωθήσει εκτός ευρωζώνης. Τον περασμένο μήνα, η ΕΕ ανακοίνωσε το τέλος της «ενισχυμένης εποπτείας» της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας, σηματοδοτώντας το κλείσιμο μιας 12ετούς περιόδου κατά την οποία η Ελλάδα ήταν ουσιαστικά υπό τις εντολές των πιστωτών της ΕΕ και του ΔΝΤ να καταπιεί το φάρμακό τους σε αντάλλαγμα για πακέτα διάσωσης πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ» αναφέρει στη συνέχεια ο Tony Barber.
Σχολιάζοντας τις πρόσφατες εξελίξεις στο πεδίο της οικονομίας, σημειώνει πως «η Ελλάδα σημείωσε τόσο καλή πρόοδο που αποπλήρωσε όλες τις πιστώσεις του ΔΝΤ τον Απρίλιο, δύο χρόνια νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα. Το δημόσιο χρέος της, αν και αστρονομικά υψηλό, στο 199% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος στο τέλος του 2021, βρίσκεται σε καθοδική πορεία. Οι μεγάλες ελληνικές τράπεζες έχουν μειώσει τα μη εξυπηρετούμενα δάνειά τους.»
«Αλλά υπάρχουν προειδοποιητικά σημάδια» επισημαίνει ο αρθρογράφος των Financial Times και εξηγεί: «Ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία, η ενεργειακή κρίση, η οικονομική ύφεση της Ευρώπης και η αύξηση των επιτοκίων της ευρωζώνης ασκούν πίεση στην Ελλάδα. Θαμμένη βαθιά στην τελευταία ολοκληρωμένη έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα, που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο, είναι η εξής παρατήρηση:
‘Παρά το μεγάλο ταμειακό απόθεμα της κυβέρνησης και την ενεργή διαχείριση των υποχρεώσεων, η ικανότητα της Ελλάδας να εξυπηρετήσει το χρέος της υπό ένα σοβαρό σοκ εξαρτάται από τη συνεχή περιφερειακή στήριξη’.»
Η απόδοση των 10ετών ελληνικών κρατικών ομολόγων, συνεχίζει, έχει αυξηθεί από τα τέλη Αυγούστου σε πάνω από 4% – όχι επικίνδυνα υψηλή, αλλά μια εξέλιξη που πρέπει να παρακολουθείται.
Επιπλέον, τα κοινωνικά σημάδια της κρίσης χρέους παραμένουν ορατά, τονίζει και αναφέρεται στην ελληνική ανεργία, που αν και είναι πολύ χαμηλότερη από το μέγιστο ποσοστό του 27,8% του εργατικού δυναμικού το 2013, εξακολουθεί να είναι 12,1%, δηλαδή περίπου διπλάσια από τον μέσο όρο της ΕΕ.
Τέλος, υποστηρίζει πως παρά τα ζητήματα αυτά, η συντηρητική κυβέρνηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη έχει κερδίσει το χειροκρότημα των συμμάχων της Ελλάδας για τη φιλοδυτική της στάση στον πόλεμο της Ουκρανίας, τον χειρισμό της πανδημίας και μεταρρυθμίσεις όπως η ψηφιοποίηση της άλλοτε εκπληκτικά αναποτελεσματικής γραφειοκρατίας.