Είναι πρωί, οδηγάω. Οδηγάω στην Κηφισίας, έχω ανοιχτό το ραδιόφωνο, είναι χαλασμένο το CD player και δεν πήγα να το φτιάξω. Πατάω κουμπιά, μνήμες, αλλάζω σταθμούς. Πέφτω πάνω σ’ ένα σόου ραδιοφωνικό, είναι κάτι τύποι, τους ακούω. Λέει ο ένας για τον άλλο ότι πόσταρε στα σόσιαλ μια φωτογραφία και ήταν πολύ συγκινητική, η συγκίνηση της ημέρας.

Γιατί έδειχνε τον αστέρα του Χόλυγουντ Μάικλ Τζέη Φοξ που υποφέρει από Πάρκινσον εδώ και δεκαετίες, και ήταν ο Μάικλ Τζέη Φοξ σ’ ένα φεστιβάλ κόμικς στη Νέα Υόρκη, σ’ ένα πάνελ του φεστιβάλ κόμικς, και μαζί του, στο πλάι του καθότανε ο Κρίστοφερ Λόιντ, ο συμπρωταγωνιστής του από την τριλογία «Επιστροφή στο Μέλλον» και σε κάποια φάση γύρισε ο συμπρωταγωνιστής και τον πήρε αγκαλιά τον Μάικλ Τζέη Φοξ και άστραψαν τα φλας των φωτογράφων και απαθανάτισαν τη στιγμή και αυτό το ενσταντανέ, το συγκεκριμένο, ήταν πολύ συγκινητικό, ήταν ό,τι πιο συγκινητικό είδε ο άλλος χθες που ήταν Δευτέρα και κάπως δονήθηκε και αναστατώθηκε και μπορεί να δάκρυσε κιόλας, να τον πήρανε τα ζουμιά για το δράμα που ζει ο διάσημος ηθοποιός, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και άνθρωποι ανάμεσά μας, άνθρωποι με καρδιά, που απαλύνουν τη θλίψη.

Σήμερα το πρωί όλα αυτά, καμιά ώρα πριν κάτσω και τα γράψω και στείλω το κείμενο στο Newpost για να το ποστάρουνε. Ενώ έχουν περάσει λιγότερες των σαρανταοκτώ ωρών από τότε που άνοιξε η Κόλαση τις θύρες της και ξέρασε όλα τα διαόλια του σύμπαντος στην καμπούρα μας.

Όλη τη φρίκη της πλάσης, όλο το σκατό της οικουμένης, όλο το σπλάτερ του ντουνιά, όλη αυτή την αδιανόητη υπόθεση με τον καλοκάγαθο οικογενειάρχη από τον Κολωνό που εξέδιδε τη δωδεκάχρονη και τους δέκα δώδεκα πορνολιγούρηδες που πρόλαβαν να τη βιάσουν και τους άλλους διακόσιους τόσους που ήθελαν, που εξέφρασαν έντονο ενδιαφέρον αλλά δεν πρόλαβαν, διακόσιοι τόσοι χασάπηδες που ψάχνονταν για φρέσκο κρέας, διακόσιοι τόσοι κανίβαλοι που αναζητούσαν ανθρώπινη σάρκα, δεν πρόλαβαν και τώρα σκέφτονται ότι τους φύλαξε ο βελζεβούλης και δεν θα τους τρέχουν για κακούργημα, άσε που μπορεί να επικαλεσθούν και τίποτα προσωπικά δεδομένα και να γλυτώσουν ακόμη και τη χλεύη, διακόσιοι τόσοι βρυκόλακες που διψάγανε για αίμα, ποτάμι το αίμα να τρέχει και να τους λούζει, το αίμα μιας δωδεκάχρονης.

Αλλά εμείς το νου μας στον Μάικλ Τζέη Φοξ. Το απαιτεί, το ζητάει η σελέμπριτι κάλτσιουρ, η κουλτούρα των διασήμων για να το πω και σε μια γλώσσα που καταλαβαίνουμε, το θέλει ο ψυχισμός μας, αυτός ο εγκέφαλος που τον έχουν γανώσει με τα βάσανα και τα προβλήματα των κάθε λογής προβεβλημένων.

Και η φωτογραφία του Μάικλ Τζέη Φοξ με τον Κρίστοφερ Λόιντ θα μείνει στην ιστορία ως ένα σπαρακτικό στιγμιότυπο, ενώ το ριζικό της δωδεκάχρονης θα το καταπιούμε και θα το χωνέψουμε ως μια ακόμη κτηνωδία από τις πολλές που συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας, μία, δύο, τρεις, δέκα κι άλλες θα ΄ρθουν κι άλλες θα συμβούν κι άλλες θα ξεχαστούν, είναι χοντρό το πετσί, ό,τι γράφει ξεγράφει εύκολα. Και μένει μόνο η μακρινή ανάμνηση της συμφοράς, μένουν μόνο τα χίλια σπασμένα κομμάτια ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού που θα ψάχνει μια ολόκληρη ζωή τρόπο να τα κολλήσει…

Υ.Γ. 1: Δεν ξέρω τι δουλειά κάνουν η ΕΣΗΕΑ και το ΕΣΡ, αλλά αν δεν παρέμβουν λίαν συντόμως θα μας πνίξουν τα βοθρολύματα κάποιων καναλιών και κάποιων τηλεοπτικών προσωπικοτήτων. Ασταδγιάλα πια, κουνηθείτε επιτέλους!