Τόσα χρόνια το εμπεδώσαμε: το ασφαλέστατο βαρόμετρο για τα εσωκομματικά της ΝΔ είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης. Αλλά κανείς δεν παίρνει όρκο με τις εμφανίσεις του υποστηρίζει τον Μητσοτάκη ή τον …εαυτό του.
Σε καμία ανάλυση για τις εξελίξεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο, δεν πρέπει να υποτιμάται ότι ο Άδωνις θεωρεί τον εαυτό του … «δελφίνο». Αν τον ρωτήσετε, η πιθανότερη απάντηση είναι: «βλέπετε κανέναν καλύτερο;».
Υπάρχουν συνεχείς αναφορές του στον Πρωθυπουργό που μοιάζουν με τρολάρισμα. Ή με ανάδειξη προβλημάτων που το μέγαρο Μαξίμου θέλει να υποτιμήσει. Ακολουθεί το τελευταίο παράδειγμα.
– «Το να έχεις υπουργούς με μεγάλη δημοφιλία είναι πολύ χρήσιμο σε μία παράταξη. (…) Γιατί σε μία κρίσιμη ώρα, όπου τα πράγματα μπορεί να έχουν πάει και στραβά, μπορεί να έχει μια δύσκολη στιγμή, αυτοί οι υπουργοί που είναι πρώτοι σε δημοφιλία βγαίνουν, καταθέτουν ένα τμήμα από το πολιτικό τους κεφάλαιο για να βοηθήσουν την ομάδα, την κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό…
»Εάν την κρίσιμη ώρα, λέω γενικά για τις ομάδες, οι πρώτοι σε δημοφιλία εξαφανίζονται και βγάζουν πάλι τα κάστανα από τη φωτιά οι ίδιοι και οι ίδιοι, αυτό δεν είναι πολύ χρήσιμο για την ομάδα και άρα η πρωτιά στη δημοφιλία να μην τους αξίζει κιόλας. Το λέω για να είμαστε συνεννοούμενοι».
Συνεννοούμενοι ποιοι, με ποιους; Ο Μητσοτάκης με τους «πρώτους σε δημοφιλία» – λέγε με Δένδια, εν προκειμένω; Ή ο Άδωνις με όσους «εξαφανίζονται» και «βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά, οι ίδιοι και οι ίδιοι». Δηλαδή …αυτός!
Η παρέμβαση Γεωργιάδη έχει όλα τα στοιχεία που προσπαθεί να ακυρώσει η επικοινωνιακή ομάδα το μεγάρου Μαξίμου.
Πρώτο, ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας υπουργός με μεγάλη δημοφιλία, αντίπαλος του Μητσοτάκη και ενδοκομματικός πόλος συσπείρωσης απέναντί του.
Δεύτερο, ότι ενώ η ώρα είναι «κρίσιμη» και «δύσκολη», τα «πράγματα έχουν πάει στραβά», ο Μητσοτάκης βρίσκεται σε απομόνωση από τους «δημοφιλέστερους» υπουργούς του, που έχουν «εξαφανιστεί».
Τρίτο, το κόμμα δεν είναι ενιαίο υπό τον αρχηγό του, αλλά δρουν «ομάδες», υπονοώντας κυρίως του Καραμανλικούς.
Τέταρτο, όταν έλθει η ώρα της μετα-Μητσοτάκη εποχής, κάποιοι θα διαθέτουν εύσημα μαχών για την παράταξη και άλλοι θα βαρύνονται με εγκατάλειψη της σημαίας.
Όλα αυτά ακυρώνουν πλήρως το σενάριο που προσπαθεί να επιβάλει το μέγαρο Μαξίμου– που δεν είναι άλλο από το αρχικό: το ανθρώπινο λάθος. Όπως το επικαιροποίησε στη Βουλή- ως «αντ’ αυτού»- ο κανονικός υπουργός Επικρατείας και σκιώδης υπουργός Μεταφορών, Γ. Γεραπετρίτης.
Το σενάριο έχει ως βάση ότι αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν αυτό που φάνηκε: συγκρούσθηκαν δυο τρένα. Με τραγικά αποτελέσματα, αλλά αυτό ήταν: μια αμαξοστοιχία βρέθηκε στη γραμμή που δεν έπρεπε και έγινε το κακό.
Άρα το θέμα είναι ο σταθμάρχης που πάτησε το λάθος κουμπί, ένας άλλος που δεν πάτησε το σωστό, κάτι καλώδια που κλέβουν οι Ρομά, μια τηλε-ειδοποίηση που καθυστέρησε να εγκατασταθεί, ένα σύστημα παρακολούθησης που δεν λειτουργούσε… τέτοια πράγματα.
Ότι και αν είναι θα το βρει ο ίδιος ο Μητσοτάκης δια της τριμελούς επιτροπής που διόρισε. Επίσης, ο Ντογιάκος, που θα κάνει την πιο δύσκολη δουλειά: θα βρει ότι αυτά έκαναν και οι προηγούμενοι.
Άρα όλοι φταίμε, όλοι ίδιοι είμαστε, όλοι καλύπτονται με τη συγγνώμη που ζήτησε «για λογαριασμό του πολιτικού συστήματος», ο πρωθυπουργός. Και όταν φταίνε όλοι δεν φταίει κανένας…
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι κινητοποιήσεις είναι μάλλον υπερβολικές, που λέει και ο Καρατζαφέρης, έρχονται πλέον πρόσβαση στα ενδοκυβερνητικά. Και πάντως είναι η τελείται πράξη το δράματος .
Με τις διαδηλώσεις, που όσο νάναι θα ατονήσουν όσο πληγιάζει το Πάσχα -έτσι πιστεύουν-κλείνει και αυτό το κεφάλαιο. Οι δημοσκοπήσεις θα επιστρέψουν στα συνήθη ανοίγματά τους και ο Μητσοτάκης θα οργανώσει με την ησυχία του τις εκλογές. Τον επόμενο …Αύγουστο, όπως τον τρολάρει πάλι ο Γεωργιάδης. Και θα τις κερδίσει αυτοδύναμα- ρωτείστε και τον Φαναρά. Πέρασε η Νοβάρτις, πέρασαν οι υποκλοπές, θα περάσει κι αυτό…
Το κακό για το κυβερνητικό αφήγημα είναι ότι όσοι το διαμορφώνουν – βασικά ο παρηκμασμένος Γκρίνμπερκ – αδυνατούν να δουν πίσω από τα επιφαινόμενα. Νομίζουν ότι αν δεν υπήρχαν τα Τέμπη, ο Μητσοτάκης θα πήγαινε στο άλογο καβάλα. Τόσοι δημοσκόποι το έλεγαν.
Δεν βλέπουν το κόστος που προϋπήρχε και τον οδηγούσε στην έξοδο. Από τον αλαζονικό και αδιαφανή τρόπο που κυβέρνησε, που διαχειρίστηκε το δημόσιο χρήμα και εκποίησε την κρατική περιουσία, που αποδιάρθρωσε τα συστήματα του κράτους προνοίας και αναδιένειμε υπέρ των λίγων το εθνικό εισόδημα, που ευτέλισε τους θεσμούς, που ασκούσε εξουσία παρακολουθώντας τα τηλέφωνα των άλλων.
Γι αυτό δεν αντιλαμβάνονται ότι οι διαδηλώσεις έχουν απλώς ως εκλυτικό αίτιο τα Τέμπη. Εντείνουν την προγενέστερή λαϊκή αντίδραση. Αν δεν υπήρχαν τα Τέμπη, θα υπήρχε κάτι άλλο. Κανείς δεν μπορεί να εμπαίζει την κοινωνία και να μένει ατιμώρητος.
Στο κυβερνητικό στρατόπεδο το αντιλαμβάνονται ήδη πολλοί: γι αυτό δεν στηρίζουν τον Μητσοτάκη και τον αφήνουν να ακολουθήσει την πορεία του ως το τέλος.
Αλλά και στον κύκλο του Νεομητσοτακισμού, ο πολυπράγμων Άδωνις, δείχνει στον Μητσοτάκη τη έξοδο μετά πολλών επαίνων, ετοιμάζοντας την πανοπλία του για τη μάχη του κατά του… Δένδια.
Υποστηρίζοντας τον Μητσοτάκη , ο Γεωργιάδης δηλώνει το πρώτο «παρών» για τη μετά Μητσοτάκη εποχή. Που θα μείνει στην Ιστορία ως μ.Τ. – μετα Τέμπη- εποχή…