• που νοίκιασε γραφείο σε σημείο κεντρικό (κυκλοφορεί παντού),
• λέμε για τις σκέψεις του να γράψει βιβλίο (κι αυτό κυκλοφορεί πολύ),
• λέμε για το ίνφο ότι του πήγανε δύο επικοινωνιολόγους για συνεργάτες και τους ξαπόστειλε (θέλει, άραγε, να ξαναδεί μπροστά του επικοινωνιολόγους;),
• λέμε για δύο ονόματα πρωτοκλασάτα του κόμματος που μάθαμε ότι τ’ ακούει ο πρώην πρόεδρος και βγάνει καντήλες φουλ (βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει!),
• λέμε και για τις επικείμενες εκλογές προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ.

Συμφωνούμε αμφότεροι ότι το φαβορί είναι η Αχτσιόγλου, με δεύτερο τον Τσακαλώτο και τρίτο τον Παππά που είναι εντελώς απρόβλεπτος όμως και μπορεί να κάνει καμιά έκπληξη από εκεί που δεν το περιμένεις. Τέλος πάντων η Έφη είναι σαφώς το φαβορί. Αλλά με τι νομιμοποίηση;

Εδώ κάνει μπρέηκ ο Γιώργος για να μου πει την ιστορία του Βαγγέλη που σπούδαζε Αγγλία πριν από σαράντα χρόνια και είχε ερωτευτεί τη Τζένιφερ, γειτόνισσά του στη φοιτητική εστία. Και κάποια στιγμή, στα γενέθλιά της επάνω, πήγε και άφησε έξω απ’ την πόρτα της ένα μπουκετάκι λουλούδια. Περίμενε μια μέρα ο Βαγγέλης, περίμενε δύο μέρες ο Βαγγέλης, περίμενε τρεις μέρες, μούγκα η Τζένιφερ. Και τελικά μετά από κάνα δεκαπενθήμερο, βρέθηκε εντελώς τυχαία ο φίλος μας στο δωμάτιο του αμόρε του, με το ημερολόγιό της πάνω στο τραπέζι. Και φυσικά το άνοιξε και φυσικά έσπευσε να διαβάσει εκεί που έλεγε για το μπουκέτο και φυσικά είδε τι έγραφε η Τζένιφερ:
“Αχ, τι υπέροχο μπουκέτο! Ποιος να μου το άφησε άραγε; Μην ήταν ο Τζορτζ; Μην ήταν ο Γουίλιαμ; Μην ήταν ο Τζέρυ;”
Και αράδιαζε καμιά δεκαριά ονόματα αρσενικών που έκαναν την καρδιά της να σκιρτάει. Καμιά δεκαριά, αλλά ο Βαγγέλης πουθενά…

“Κάπως έτσι και με τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ”, συνέχισε ο Γιώργος.
“Τι κάπως έτσι ρε φίλε;”, τον ρώτησα εγώ. “Εντελώς μ’ έχεις μπερδέψει”!
“Ωραία λοιπόν”, απάντησε το στελεχό, “επειδή είσαι του Φυσικού και δεν καταλαβαίνεις από ιστορίες, κάτσε να στα πω με νούμερα. Πόσοι κατεβήκανε και ψηφίσανε τον Τσίπρα για πρόεδρο;”
“Γύρω στις εκατόν πενήντα χιλιάδες”, απαντάω εγώ.
“Μπράβο”, μου λέει αυτός. Και ξαναρωτάει:
“Πόσα μέλη είχε πάνω κάτω ως τότε το κόμμα;”
“Καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες”, θυμάμαι εγώ.
“Και πάλι μπράβο”, συνεχίζει ο φίλος. “Μήπως ξέρεις πόσα απ’ αυτά τα μέλη συμμετείχαν τακτικά στις κρίσιμες εσωκομματικές διαδικασίες;”
“Σόρυ, δεν το ξέρω”, απαντάω, “αυτά είναι δική σας δουλειά”.
“Γύρω στα πέντε χιλιάδες μέλη”, αποκαλύπτει ο Γιώργος, για να καταλήξει: