Η Γιώτα Δαβίτη είναι συνταξιούχος και τον ελεύθερο χρόνο τον αφιερώνει προσπαθώντας να συντηρήσει και να δώσει λάμψη και αίγλη σε παλιά αντικείμενα και σκεύη που οι Μικρασιάτες πρόσφυγες κάποια έφεραν από την πατρίδα ή άλλα χρησιμοποιούσαν κατά τη διάρκεια της πρώτης εικοσαετίας της νέας τους ζωής στους βάλτους της Πτολεμαΐδας.

Ο Μικρασιατικός Σύλλογος Πτολεμαΐδας είναι από τους αρχαιότερους προσφυγικούς Συλλόγους της πόλης και στην αυλή του εξαίρετου νεοκλασικού κτιρίου που διαθέτει, υπάρχει μια τεράστια συλλογή από παλιά αντικείμενα που οι πρόσφυγες ή τα μέλη του Συλλόγου συγκέντρωσαν, με σκοπό τη δημιουργία ενός πρότυπου χώρου, που θα είναι επισκέψιμος από Νηπιαγωγεία και Σχολεία, όπου θα φαίνεται πως ήταν ένα οργανωμένο προσφυγικό σπίτι στις αρχές του 20 ου αιώνα.

Η κ. Δαβίτη, αν και δεν διαθέτει εκπαιδευτική κατάρτιση σε θέματα συντήρησης, έχοντας όμως λατρεία για τα παλιά αντικείμενα και σκεύη, απέκτησε σημαντική εμπειρία μαθητεύοντας σε παλαιοπώλη συντηρητή αντικειμένων. Τα χέρια της δίνουν νέα ζωή σε παλιά ξύλινα αντικείμενα- από μικροέπιπλα έως ξύλινα συστήματα αποθήκευσης και γεωργικά εργαλεία και από μεταλλικά αντικείμενα, μαγειρικά σκεύη, εργαλεία ακόμη και φωτιστικά διακόσμησης.

«Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι να παρουσιάσω στα παιδιά τα παλαιά επαγγέλματα, όπως είναι του ρακιτζή, του γεωργού και του τσαγκάρη, τα οποία θα στηθούν από τη μία πλευρά του Μουσείου κι από την άλλη θα υπάρχει η εγκατάσταση μιας παλιάς προσφυγικής κατοικίας».

Τα ξύλινα αντικείμενα είναι πιο ευαίσθητα στη φθορά του χρόνου και σύμφωνα με την κ. Δαβίτη χρειάζεται αρκετή δουλειά πόντο – πόντο σε όλο το εύρος του ξύλου για την καταπολέμηση του σκόρου, ενώ στα μεταλλικά αντικείμενα η δουλειά γίνεται πιο εύκολα αφού ως ένα βαθμό μπορεί να χρησιμοποιηθούν και μηχανικά μέσα επεξεργασίας.

Ο μεγαλύτερος όγκος δουλειάς στην αναπαλαίωση ενός αντικειμένου γίνεται αποκλειστικά στο χέρι κι όπως επισημαίνει η κ. Δαβίτη, «η κούραση εξαφανίζεται στο τέλος της ημέρας, όταν βλέπεις τη λαμπερή φινέτσα, που έχουν αποκτήσει τα αντικείμενα παρ’ όλη την φθορά του χρόνου».

Για τη Γιώτα Διαβίτη, «τα παλαιά αντικείμενα – κειμήλια είναι σημαντικά για την ύπαρξή μας, μας μαθαίνουν την ιστορία μας, από πού προήρθαμε κι είναι απαραίτητο η νέα γενιά να τα γνωρίσει μέσα από κάποιο μουσείο.

ΑΜΠΕ