Κανείς δεν περίμενε σχεδόν 6 μήνες μετά τις Ευρωεκλογές, το εγχώριο πολιτικό σύστημα να δονείται ακόμη από τις αναταράξεις που εκείνες πυροδότησαν.

Η εσωκομματική γκρίνια, η δημοσκοπική καθίζηση, η διαγραφή Σαμαρά και οι αποστάσεις Καραμανλή στη ΝΔ.

Οι τριγμοί σε βαθμό διάλυσης στον ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα παλεύει με νέο αρχηγό να σώσει ό,τι σώζεται.

Το νέο κόμμα Κασσελάκη, Κίνημα Δημοκρατίας (το 5ο που βγαίνει μέσα από το άλλοτε κραταιό κόμμα του Αλέξη Τσίπρα).

Η αμφισβήτηση και επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη και τελικά η δημοσκοπική άνοδος και ο τίτλος αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή για το ΠΑΣΟΚ.

Η συνεχής άνοδος των κομμάτων δεξιά της ΝΔ (Λατινοπούλου, Βελόπουλος, Νατσιός).

9 κοινοβουλευτικές ομάδες και 19 βουλευτές χωρίς στέγη

Όλα τα παραπάνω είναι απότοκα της κάλπης του περασμένου Ιουνίου, όταν η ελληνική κοινωνία «έφτυσε» συνολικά το πολιτικό σύστημα με την αποχή να εκτινάσσεται στο αδιανόητο 58,1%. Όταν είπε στη ΝΔ ότι η πολλή αλαζονεία βλάπτει, στον ΣΥΡΙΖΑ πως κάτι πάει πολύ λάθος και στο ΠΑΣΟΚ ότι κάτι άλλο πρέπει να κάνει αν θέλει να ξεκολλήσει. Και το μεγάλο ερώτημα τώρα είναι αν μπορεί εκείνες οι ευρωκάλπες να «γεννήσουν» πρόωρες βουλευτικές κάλπες.

Παραδόξως – ή όχι και τόσο τελικά – είναι μέσα στο Μαξίμου που ανοίγουν τη συζήτηση αυτή – ως απειλή προς τους βουλευτές που εξαπέλυαν με τη μορφή ερωτήσεων πυρά κατά πολιτικών της κυβέρνησης και αποφάσεις των υπουργών. Ήταν εμφανές από την επομένη κιόλας της διαγραφής Σαμαρά, πως ακόμη και οι πιο ηχηρές φωνές αμφισβήτησης ξαφνικά σίγησαν. Οι Σαμαρικοί απαρνήθηκαν τον Σαμαρά και οι άλλοι είτε σιώπησαν είτε πήραν ξεκάθαρα θέση εναντίον του.

Το μήνυμα, όπως μαθαίνουμε, που έχει σταλεί στους βουλευτές, είναι πως όποιος πάρει την ευθύνη να ανοίξει νέο κύκλο αμφισβήτησης, θα πάρει και την ευθύνη να οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές. Εμείς απλά να πούμε ότι μερικές φορές δεν χρειάζεται βουλευτική ανταρσία για να φτάσουμε εκεί. Το κλειδί βρίσκεται στους πολίτες, ειδικά όταν αισθάνονται ότι τους αγνοούν.

Από το naftemporiki.gr