Αν πιστέψει κανείς το υπουργείο Εργασίας, ζούμε στην ατμομηχανή της Ευρώπης.
Εμείς τον τραβάμε το συρμό της γηραιάς ηπείρου, στις πλάτες μας τον κουβαλάμε, καρότσα τον πάμε με μόλις 10 παρά κάτι τοις εκατό ανεργία.
Παραλείπουν, βεβαίως, οι κάθε λογής υπουργικοί μανδαρίνοι να μας ενημερώσουν ότι η ΔΥΠΑ την βρίσκει την ανεργία λίγο πιο πάνω από το είκοσι τοις εκατό.
Λόγω ζούρλιας;
Λόγω άγνοιας;
Λόγω καντήφλας;
Όχι, καθόλου!

Στατιστικό είναι το ζήτημα, όπως στατιστικά είναι πλέον τα περισσότερα, τα συντριπτικώς περισσότερα ζητήματα της ζωής μας:
Αν μετρήσεις ως “εργαζόμενους” και όσους με όσες απασχολούνται τρίωρα και τετράωρα (βλέπε “ευελφάλεια” και υπουργό Άννα…), τότε ναι η ανεργία πέφτει κάτω από το δεκαράκι.
Αν, πάλι, θεωρήσεις ότι το τρίωρο και η συνακόλουθη αμοιβή του δεν ορίζουν κανονική, νορμάλ, ορίτζιναλ όπως θες πες την “εργασία”, η ανεργία σκαρφαλώνει στο εικοσάρικο.
Είναι θέμα ερμηνείας, όπως θα αποφαινόταν και η Τεχνητή Νοημοσύνη, στα σπάργανα ακόμη ώσπου να ‘ρθουν οι Κινέζοι και να βάλουν μια τάξη.
Μάλιστα, είναι θέμα ερμηνείας για τα κάθε είδους ρομποτάκια, αλλά για την πορτοφόλα η τρύπα είναι κάτι πολύ αντικειμενικό:
Δυο δουλειές στο σπίτι;
Τα βγάζουμε πέρα και άντε να κάνουμε κι ένα παιδί να το ξεσκατώνουμε παρέα!
Μιάμιση δουλειά στο σπίτι;
Netflix και πολύ σου πάει, γκαντεμόσκυλο!
Και συνεχίζω με κάτι που προκύπτει απ’ την καρδιά του κόσμου, το πώς και αν τα καταφέρνει δηλαδή.
Προχωράω στο παρασύνθημα και στην έρευνα της Focus Bari για την ακρίβεια, που έχει τσαταλιάσει τα ελληνικά νοικυριά. Λα τα μινόρια:
* ένας στους τρεις και μία στις τρεις δηλώνουν ότι τα έσοδά τους δεν καλύπτουν τις ανάγκες του.
* ένα στους δύο και μία στις δύο δηλώνουν ότι ίσα ίσα τα φέρνουν βόλτα
* ένα στους επτά και μία στις επτά δηλώνουν επάρκεια εσόδων και
* επίσης ένα στους επτά και μία στις επτά δηλώνουν ότι τα χρήματα που έχει αποταμιεύσει φθάνουν για πάνω από ένα χρόνο.

“Στους βασικότερους λόγους που δεν μπορούν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες να προχωρήσουν στη δημιουργία οικογένειας, σύμφωνα με την έρευνα, αναφέρονται η οικονομική αβεβαιότητα σε ποσοστό 84 % (χαμηλά εισοδήματα, ανεργία, ασταθής εργασία), η ανεπαρκής στήριξη του κράτους σε ποσοστό 39 % (επιδόματα, γονική άδεια, υποδομές για φύλαξη παιδιών) και οι προσωπικές προτεραιότητες σε ποσοστό 34 % (προσωπικές ελευθερίες, καριέρα κλπ.).
Πολύ σημαντικός ανασχετικός παράγοντας είναι και το κόστος στέγασης, με το 30 % να σημειώνει ως αντικίνητρο την έλλειψη στέγης ή προσιτής κατοικίας”.

Αυτά είναι αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, νο μάνι, νο χάνι, τέλος και τελεία.

Με άλλα λόγια πιο ποιητικά:
“Χωρίς δεκάρα, πως θα παντρευτούμε Μανωλιό μου,
πως θα βάλουμε στεφάνι στον Άη Γιάννη;
Χωρίς δεκάρα τι θα μαγειρεύω Μανωλιό μου,
με αγάπη ποιος περνάει όταν πεινάει;”

Τα ‘χε πει όλα η στιχουργός Βαρβάρα Τσιμπούλη δια στόματος Ελένης Βιτάλη από το 1974 κιόλας, θυμάμαι μωρό που ήμουνα και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην μικρή οθόνη παρακολουθώντας το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Και μου θέλετε και παιδιά ύστερα και μου θέλετε αμαζόνες και αρματολούς να πάνε κόντρα στην Τουρκιά…

Πηγή: Χρήστος Ξανθάκης Voices / Newpost