Καθώς ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν μόνοι τους αυξάνεται ραγδαία παγκοσμίως, η αγορά ακινήτων καλείται να προσαρμοστεί σε μια νέα πραγματικότητα — μικρότερα σπίτια,  νέες ανάγκες.

Οι κατοικίες του ενός ατόμου δεν είναι απλώς μια κοινωνική τάση, αλλά μια βραδεία μακροοικονομική μεταμόρφωση που επαναπροσδιορίζει το real estate, όπως εξηγεί σε ανάλυσή του το Market Watch.

Το 1940, μόλις το 7,7% των αμερικανικών νοικοκυριών αποτελούνταν από ένα άτομο. Το 2023, το ποσοστό αγγίζει σχεδόν το 30%, σύμφωνα με την απογραφή των ΗΠΑ. Σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο και η Ουάσινγκτον, η μοναχική κατοίκηση γίνεται ο κανόνας.

Η τάση είναι παγκόσμια. Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία και Γερμανία αναφέρουν ποσοστά άνω του 40% στα μονοπρόσωπα νοικοκυριά. Σε μητροπολιτικές περιοχές όπως το Τόκιο και το Παρίσι, σχεδόν οι μισοί κάτοικοι ζουν μόνοι. Ακόμα και στην Κίνα, η αστικοποίηση, οι γάμοι σε ολοένα και μεγαλύτερη ηλικία και τα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων αυξάνουν τα σπίτια του ενός.

Κι όμως, το οικοσύστημα του real estate συνεχίζει να χτίζεται για την παραδοσιακή τετραμελή οικογένεια. Αυτό πρέπει να αλλάξει.

Η αγορά δεν έχει ακόμη προσαρμοστεί

Η αγορά κατοικίας εξακολουθεί να δίνει έμφαση σε μεγάλα σπίτια, πολλών δωματίων, προσανατολισμένα σε οικογένειες. Για όσους ζουν μόνοι, αυτά τα σπίτια είναι υπερβολικά μεγάλα, ακριβά και απλώς ακατάλληλα.

Δεν χρειάζονται σχολεία ή παιδικές χαρές δίπλα τους, αλλά συνδεσιμότητα, αυτονομία και διαχείριση κόστους. Κι όμως, συχνά πληρώνουν ακριβότερα ανά κεφαλή για φόρους, κοινόχρηστα και συντήρηση — ένας αθέατος «φόρος μοναχικού κατοίκου».

Από τους millennials και τη Gen Z έως τους διαζευγμένους και τους χήρους, το κοινό των ανθρώπων που ζουν μόνοι συνεχώς διευρύνεται. Και διψά για νέες λύσεις στέγασης.

Η έκρηξη των ενοικίων με παροχές

Πολλοί άνθρωπο που ζουν μόνοι δεν θέλουν να αγοράσουν σπίτι. Προτιμούν να νοικιάσουν — και μάλιστα σε κτίρια που προσφέρουν υπηρεσίες, εμπειρίες και ασφάλεια. Όχι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη: γυμναστήρια, χώρους φύλαξης κατοικιδίων, κοινωνικές δραστηριότητες. Όλα όσα χρειάζεται κάποιος όταν το σπίτι του είναι και το γραφείο του, και το σαλόνι του, και το «δίχτυ ασφαλείας» του.

Αυτά τα κτίρια προσφέρουν υψηλές αποδόσεις για επενδυτές, ιδίως σε πυκνοκατοικημένες ή «αστικοποιημένες» προαστιακές περιοχές. Το ζητούμενο πλέον είναι εμπειρία — όχι απλώς στέγη.

Το μοναχικό γήρας φέρνει ευκαιρίες

Η πιο κρίσιμη αλλαγή ίσως αφορά τις δομές φροντίδας ατόμων της τρίτης ηλικίας. Η παλιά εικόνα του ηλικιωμένου ζευγαριού που μετακομίζει μαζί ξεθωριάζει. Πλέον, ο τυπικός ένοικος είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα που ζει μόνη της.

Το να παραμείνουν στο σπίτι δεν είναι πάντα επιλογή. Δεν έχουν σύντροφο ή παιδιά να τους βοηθήσουν. Οι ανάγκες συντήρησης, φροντίδας και κοινωνικής επαφής καθιστούν τις δομές αυτές αναγκαίες — όχι επιλογή ανάγκης, αλλά αυτονόητη μετάβαση.

Οι επενδυτές που σχεδιάζουν για τους μοναχικούς κατοίκους, προωθούν την αυτονομία και καλλιεργούν αίσθηση κοινότητας θα κερδίσουν τη νέα γενιά των ενεργών, αυτόνομων ηλικιωμένων.

Μικρά σπίτια, μεγάλες αποδόσεις

Η τάση της μοναχικής κατοίκησης δεν είναι φαντασίωση. Είναι στατιστικά αποδεδειγμένη, ορατή, παγκόσμια. Κι όμως, παραμένει περιθωριοποιημένη από τα μοντέλα επένδυσης και ανάπτυξης.

Οι κατασκευαστές χτίζουν μεγάλα και αγνοούν τα μικρά. Οι ενοικιαζόμενοι χώροι αντιμετωπίζουν τις παροχές ως πολυτέλεια, όχι ως υποδομή.

Η λύση είναι εξισορρόπηση: περισσότερα σπίτια σχεδιασμένα για έναν, που όμως εξυπηρετούν πολλούς.