Αυτό περίμενε τόσο καιρό ο Φοίβος Δεληβοριάς. Περίμενε την αναγνώριση για τη ροπή και το «κόλλημα» προς τα περασμένα και τις αλλοτινές του εποχές. Η αναγνώριση ήρθε με τον καλύτερο τρόπο: ένα αποθεωτικό κείμενο του Παναγιώτη Τιμογιαννάκη που είδε την πολυετή προσπάθεια και το «κίνημα» του Φοίβου Δεληβοριά. Ο ίδιος ο τραγουδοποιός έγραψε στο fb:
«Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης με έκανε να λυθώ σε δάκρυα. Δεν ξέρω αν ξέρετε τι σημαίνει ένας άνθρωπος που σου’χει δώσει τα κλειδιά για όλα όσα αγαπάς, να αναγνωρίζει και την αγάπη σου και το σπιτι που άνοιξες με αυτά. Παράσημο το κείμενο που έγραψε για την «Ταράτσα» μας και θα το φοράω στο πέτο -κι εγώ κι ο Θανάσης ο Αλευράς και όλοι μας.
Αλλά πέρα από την «Ταράτσα», το κείμενο με κατασυγκινεί γιατί είναι ένας υπέροχος μάρτυρας μιας αθηναϊκής εποχής που την κρατάει μέσα του ολοζώντανη. Εγώ δεν την έζησα παρά στο λυκόφως της. Ήθελα όμως -για δικούς μου λόγους- να της στείλω σινιάλο από το δικό μας «ναυάγιο». Το ότι το είδε ο φαροφύλακας -που δεν άφησε ποτέ τη θέση του- ίσως και να σημαίνει ότι υπάρχει κάπου κοντά στεριά.»
Και όπως είχε γράψει πριν τρία χρόνια ο Κ. Τσάβαλος «ο Φοίβος ήταν πάντα ένα αλλιώτικο παιδάκι».
Κάποιος άλλος βέβαια είχε σχολιάσει: «Ο Φοίβος Δεληβοριάς δεν είναι ούτε η μνήμη της πόλης, ούτε εκφραστής της, ούτε GPS αστικών αναμνήσεων» (ΔΙΑΒΑΣΤΕ: «Τον Φοίβο, ρε;»).