Δύσκολοι αποχαιρετισμοί.
Aντέξαμε συνεταιριστικά 13 χρόνια. Ενα μικρο θαύμα. Δημιουργήσαμε πάνω απο 100 θέσεις εργασίας (οχι υψηλής αμοιβής) και τις κρατήσαμε ολα αυτά τα χρόνια. Κρατήστε την κλίμακα, δε μιλάμε για ένα ανεξάρτητο μέσο με 6-7 θέσεις εργασίας, ειναι άλλη πίστα αυτό εδώ.
Σε έναν Τύπο που κατέρρεε και σε ένα τοπίο μιντιακών ολιγαρχών που καταβρόχθιζε τα πάντα εν μέσω πολλαπλών κρίσεων. Με πολλές επιθέσεις εναντιον μας.
Στον καπιταλισμό δε μπορείς να περιμένεις πολλά απο νησίδες και δε μπορεις να περιμένεις να μείνουν για πάντα.
Κανενα πολιτικό κόμμα δε μας στήριξε οικονομικα (προκαλώ οποιον ξέρει κάτι άλλο να το καταθέσει με αποδείξεις). Ειδικά επί ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίσαμε τεράστια οικονομικά θέματα με την παράνοια να ειμαστε και εργοδότες και εργαζόμενοι. Δε χρειάζεται καν να αναφέρω τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Εννοείται οτι εσωτερικά έγιναν πάρα πολλά και σημαντικά λάθη. Τα περισσότερα δεν τα ξέρετε. Σε επίπεδο ηγεσίας, συνεταιρισμού, βάσης εργαζομένων. Δε μιλάω καν μόνο σε επίπεδο περιεχομένου ή δημοσιογραφίας, αλλά και ως προς το business κομμάτι, την ανάπτυξη κα. Υπηρχαν ωστόσο και ζητήματα που ξεπερνούσαν όμως τις δυνατότητες μας. (βλ σημεια πώλησης εφημερίδων)
Η ώρα για απολογισμούς δεν ειναι τώρα και θα την κάνουμε εν καιρώ, όπως θεωρεί και όπου θεωρεί ο καθένας/καθεμιά.
Προφανώς και είναι μια ήττα αλλά την παραδεχόμαστε. Προφανώς και έχω διαφωνήσει με καυγάδες ομηρικούς για δεκάδες άρθρα που δημοσιεύσαμε και για αποφάσεις. Αλλά εχω υπάρξει υπερήφανος για εκατοντάδες άλλα.
Αν όμως για μας ειναι μια ήττα (που ειναι) και έχουμε μια σημαντική ευθύνη, την ίδια και μεγαλύτερη (για μενα σαφώς μεγαλύτερη) έχετε ολοι εσεις που διαβάζετε αυτό το post (και χιλιάδες άλλοι που δεν το διαβάζουν). Αν δεν μπορούν να βρεθουν 8-10.000 άνθρώποι καθημερινά να δίνουν αυτό το 1,5 ευρώ (η αν οχι σε μας σε πολλα άλλα αξιολόγα εγχειρήματα ή δημοσιογραφικές ομάδες) τοτε τα δάκρυα (ή οι κακίες) για την ελευθερία του Τύπου κτλ ειναι μάλλον υποκριτικά.
Το μότο ήταν «οι μοναδικοί εργοδότες οι αναγνώστες μας». Προφανώς αυτό πλέον τέλος.
Τέλος εποχής (κλισέ αλλά αλήθεια).
Συγκίνηση και χαρά (και κούραση και ψυχικη φθορά) για όλους όσοι το ζήσαμε, για όλους αυτούς που έφυγαν τα τελευταία χρόνια και για όλους αυτούς που χάσαμε από τη ζωή και δεν τους ξεχνάμε.
Συνεχίζουμε (ο καθένας όπως μπορεί)…
Κώστας Ζαφειρόπουλος (fb)