Είναι όπως το ‘χε πει ο Ντύλαν πριν βολευτεί στη Φιλοθέη (συγγνώμη, ο Σαββόπουλος βολεύτηκε εκεί), ανακαλύψει το Χριστιανισμό (λίγο πριν το Σαββόπουλο) και στραφεί (παρέα με το Νιόνιο) από τα αριστερά προς τα δεξιά:
Κάτι συμβαίνει, αλλά δεν ξέρεις τι!
Ή όπως το ‘χε γράψει ο δικός μας που πάντοτε τον θαύμαζε:
Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ κάτι μυστικό, κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού.
Από το “Περιβόλι του τρελού” ήταν αυτό μουστάκια, από μια εποχή όπου δεν είχαν ακόμη σηκώσει κεφάλι οι Άραβες και πουλάγανε τη βενζίνα μπιρ παρά.
Και τώρα, νοικιάζουν αιθέριες υπάρξεις για χρήση αποχετευτική…
Σ’ ετούτο τον κόσμο δίχως βεβαιότητες, με όσους και όσες μιλάς κάπως σαν τον θείο Μπομπ εκφράζονται:
Μεγάλο το μπλέξιμο, από κάπου θα τη φάμε!
Δεν είναι οι απόρρητες πληροφορίες μυστικών υπηρεσιών που τους κάνουν να τρέμουν, δεν είναι οι εκτιμήσεις οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης, δεν είναι ψίθυροι από τύπους που συχνάζουν στα καφέ του Κολωνακίου, δεν είναι καν προφητείες απογόνων του Ιερεμία όπως ο προαναφερθείς τραγουδοποιός.
Είναι το τραγούδι της πορτοφόλας, είναι το καντσόνε της αφραγκίας, είναι η άρια της αψιλιάς που δεν σ’ αφήνουν να ησυχάσεις νύχτα και μέρα, διαρκώς κουδουνάνε στην κεφάλα σου.
Και είναι και αυτή η υποψία ότι τώρα που ξαναμοιράζεται ο κόσμος, όχι μόνο θα πάνε κατά διαόλου η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και η βεβαιότητα της Ελλάδας πως θα ηγηθεί της πορείας προς το μέλλον, αλλά υπάρχει σοβαρή περίπτωση να δαγκώσουμε πιπεριά καυτερή ως έθνος και να μη βρίσκουμε ούτε σταγόνα νερό μπας και δροσιστούμε λιγάκι.
Μόνο άμμο αφέντη τσουτσουλομύτη, μόνο άμμο…
Αναμενόμενα ήταν όλα βεβαίως, καθώς δεν υπάρχει πλέον κανένα new frontier για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Κάπως πήγε να πουλήσει το παραμυθάκι της Πράσινης Μετάβασης, έλα όμως που οι Κινέζοι αποδείχθηκαν πιο γρήγοροι και πιο πονηροί απ’ τους ανταγωνιστές τους, οπότε μας τελείωσε κι αυτό άρον άρον για να μην ψοφήσουν οριστικά οι βιομηχανίες της Δύσεως. Και μας προέκυψαν οι προετοιμασίες για τον πατέρα πάντων, τον πόλεμο.
Οι φήμες του πολέμου, που θα έλεγε και ο επίσης τσουρνεμένος από ξέρετε ποιόν Αλ Στιούαρτ…
Σ’ ένα τέτοιο καμίνι, δεν θες να έχεις απέναντι τον Αντώνη Σαμαρά.
Δεν το θες μια φορά αν είσαι γαλάζιος και δεν το θες δέκα αν είσαι γαλαζοπράσινος όπως η σημερινή κυβέρνηση.
Γιατί στις δύσκολες στιγμές, στις πολύ δύσκολες στιγμές που έρχονται, το πόπολο θα εκτιμήσει λίγο λιγότερο τους οσφυοκάμπτες και λίγο περισσότερο τους νταήδες.
Αυτούς, για παράδειγμα, που εκτός από επίκυψη στον Ταγίπ, μπορεί να κάνουν και καμιά χειρονομία όχι και τόσο κολακευτική.
Να πούνε και καμιά κουβέντα, πέρα από “μπούγιουρουμ”.
Καταλαβαινόμαστε υποθέτω, δεν χρειάζονται διευκρινίσεις είμαστε οικογενειακή ιστοσελίδα…
Εκεί δεν μπορούν να βοηθήσουν πολιτικοί που αριστεύουν στα ντραμς και στις καραμούζες.
Δεν γίνεται, δεν παίζει.
Καλά τα μουσικά όργανα, αλλά όταν βαράει ο συναγερμός, άλλες νότες θέλει ν’ ακούσει ο κόσμος.
Ιδίως όταν έχει την υποψία πως διόλου ανάστημα δεν υψώνεις στον αδηφάγο γείτονα και τον πηγαίνεις κόστα κόστα όλη την ώρα για να σε αφήσει ήσυχο και απερίσπαστο στις προσοδοφόρες μπίζνες σου…
Σε αυτό το τοπίο όχι του βυθού αλλά του βόθρου, δεν αποκλείεται να συσπειρώσει κάνα δεκαρικάκι τοις εκατό ο Αντώνης και να στερήσει από τη Νέα Δημοκρατία όχι μόνο την αυτοδυναμία αλλά και τη συμμετοχή στην κυβέρνηση.
Αδιανόητη καταστρόφα εν ολίγοις που θα έλεγε κι ο άλλος ο μερακλής, με πολύ κόσμο να μένει εκτός Βουλής και κονόμας.
Και καλά, πες ότι το πρώτο το αντέχεις.
Το δεύτερο, μπορείς;
Τι θα γίνουμε, φτωχάλες, τώρα που ξεβρώμισε το χνώτο μας;
Οπότε μην παραξενεύεστε που πληθαίνουν οι φωνές για επιστροφή Σαμαρά στο μαντρί.
Επιστροφή με κάθε κόστος.
Δύσκολο το βλέπω, ωστόσο, αρκετά δύσκολο, μιας και μετεβλήθη εντός του ο ρυθμός του κόσμου…
Υ.Γ.: Μένει έξω ο Αντώνης, μένεις έξω κι εσύ.
Μπαίνει μέσα ο Αντώνης, είσαι αιχμάλωτός του.
Οι Εγγλέζοι έχουν έναν νόστιμο τρόπο να το περιγράφουν:
Διάλεξε το δηλητήριό σου!