Μια γυναίκα, θύμα κυκλώματος VIP παιδεραστών του Βελγίου, μεταξύ των οποίων και συνεργάτες του διαβόητου Ντιτρού, αποκαλύπτει για πρώτη φορά την τρομακτική εμπειρία της, καλώντας σε επαγρύπνηση
«Όταν ήμουν κορίτσι ακόμη, στη γενέτειρα μου –το Βέλγιο- με έβαλαν να δουλέψω σαν σκλάβα του σεξ. Η μητέρα μου πρακτικά με πούλησε και πήγαινε όπου και όποτε την καλούσα. Το αφεντικό της ήταν ο αρχηγός ενός δικτύου παιδεραστίας και επίσης ήταν υπουργός. Οι πελάτες ήταν μέλη μίας ελίτ ανθρώπων που μπορούσε κανείς να αναγνωρίσει, επειδή τους έβλεπε στην τηλεόραση. Τα πρόσωπα τους ήταν αναγνωρίσιμα στο κοινό, ενώ εγώ ήμουν αντιμέτωπη με τη σκοτεινή πλευρά τους, τον εθισμό στην εξουσία, μια πτυχή που κανείς δεν θα πίστευε ότι υπάρχει. Κάπως έτσι γνώρισα διάσημους, Ευρωπαίους ηγέτες, ακόμη και ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας.
Ήταν στα έκτα μου γενέθλια, το 1969, όταν με οδήγησαν για πρώτη φορά σε ένα όργιο που οργανώθηκε σε ένα κάστρο. Χρησιμοποιήθηκα για ένα σαδομαζοχιστικό event, πάνω σε σκηνή, δεμένη και φορώντας μεταλλικό κολάρο για σκύλους, αναγκασμένη να φάω ανθρώπινα περιττώματα. Μετά, με άφησαν να κείτομαι εκεί, σαν σπασμένο αντικείμενο. Ένιωθα απόλυτα ταπεινωμένη, εξαφανισμένη. Κάτι έπρεπε να κάνω για να σώσω την ψυχή μου, διαφορετικά –και γι’ αυτό ήμουν απολύτως σίγουρη- αργά ή γρήγορα θα πέθαινα.
Σηκώθηκα πάνω και έμεινα να κοιτάω το αλλόκοτο πλήθος των αριστοκρατών που ντυμένοι σαν χίπις, λικνίζονταν με τη μουσική, διατρέχοντας διάφορα στάδια σεξουαλικής διαστροφής, ανταλλάσσοντας διάφορα χάπια και στριφτά τσιγάρα, που τους προσφέρονταν πάνω σε πολυτελείς δίσκους από απολύτως νηφάλια γκαρσόνια. Έτρεμα από τον φόβο μου, αλλά ένιωθα το κορμί μου να στέκεται άκαμπτο, ακριβώς όπως το βέλος πριν εκτοξευθεί από το τόξο. Άκουγα τη φωνή μου, σαν μην ήταν δική μου, να λέει σε όλους αυτούς τους ενήλικες πόσο τρομερό ήταν αυτό που μου ‘χαν κάνει, πως θα τους κατέδιδα και θα πήγαιναν όλοι τους φυλακή.
Οι περισσότεροι, μέσα σ’ όλη αυτή τη φευγάτη μουσική και όλη αυτή τη θολούρα ήταν τόσο μαστουρωμένοι για να με προσέξουν καν. Μόνο ένας άντρας που φορούσε κοστούμι με κοίταξε για μια στιγμή. Φαινόταν κι αυτός φοβισμένος, αλλά συνέχισε να με παρατηρεί, σα να με συμπονούσε. Μετά εξαφανίστηκε. Δεν τον είδα ποτέ ξανά σ’ αυτές τις συναντήσεις, παρά μόνο χρόνια αργότερα τον εντόπισα σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Είχε γίνει ένας πολλά υποσχόμενος Βέλγος πολιτικός.
Εκείνο το ίδιο βράδυ με οδήγησαν ήσυχα στο κελάρι. Ήμουν σίγουρη ότι θα με σκότωναν, όμως, αντιθέτως ήθελαν να μου δείξουν το ζεστό ακόμη σώμα ενός θύματος σαν κι εμένα που μόλις είχε δολοφονηθεί. Αυτό ήταν ό,τι έπρεπε για να με φοβίσουν και για με κρατήσουν σιωπηλή. Την υπόλοιπη εβδομάδα συνέχισα να πηγαίνω κανονικά στο σχολείο. Ήμουν ένα ντροπαλό κορίτσι, με πολύ λίγους φίλους. Θυμάμαι, μια φορά, νομίζω στην Τρίτη Δημοτικού, ο δάσκαλος μου έκανε μια ερώτηση, κάνοντας όλα τα βλέμματα να στραφούν σ’ εμένα. Αντί να απαντήσω, ένιωσα τόσο άβολα που βυθίστηκα στη σιωπή, ενώ όλη η τάξη γελούσε.
Διαβάστε αναλυτικά ΕΔΩ