του Χρήστου Ξανθάκη 

Με την εφημερίδα «δημοκρατία» έχω χίλιες διαφορές. Στα δεξιά είναι αυτή, στα αριστερά είμαι εγώ, λογικό να μην ταιριάζουμε. Σέβομαι, ωστόσο, ιδιαιτέρως ότι δεν υποκύπτει στις σειρήνες της.. ψηφιακής εποχής και προσπαθεί να είναι μια εφημερίδα του παλιού καλού καιρού. Με ρεπορτάζ, με έρευνες, με απόψεις (είπαμε, δεν συμφωνώ!), με ευκολία ανάγνωσης παρακαλώ, που τόσο την έχουμε ξεχάσει με την μωροφιλοδοξία μας για «πιλάφια» και «σεντόνια». Κι έχει κι ένα άλλο καλό:
Σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία των media, δεν ξεχνάει ούτε μια μέρα τον κορωνοϊό!

Ε, ναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Τέτοια ενότητα ούτε απέναντι στον Ερντογάν δεν έχουν επιδείξει τα ελληνικά ΜΜΕ. Όλως εξάφνως, με το που ξεκίνησε η τουριστική σαιζόν, μπήκε στο ράφι κάθε αναφορά για τον κορωνοϊό και τα θύματά του και εμφανίσθηκε ειδησεογραφικό μέτωπο αρραγές με ειδυλλιακή εικόνα προς τα έξω:
Την ξανακερδίσαμε τη μάχη με την πανδημία τον Ιούνιο του 2021, όπως την είχαμε κερδίσει και τον Μάιο του 2020!
Στο μεταξύ τα πτώματα συνέχισαν να συσσωρεύονται…

Όπως διαβάζω, λοιπόν, αν όχι σήμερα άντε αύριο θα ξεπεράσουμε ένα ακόμη σημαδιακό νούμερο. Το κοντέρ θα γράψει 15.000 θύματα του κορωνοϊού, στρογγυλό αριθμό, ευκολομνημόνευτο. Όταν είχαμε πιάσει τους 10.000 νεκρούς, η εφημερίδα που λέγαμε, η «δημοκρατία», είχε κυκλοφορήσει με εξώφυλλο μαύρο και ένα κεράκι. Αναρωτιέμαι αν θα σκεφτούν κάτι ανάλογο τώρα…