Ας επιχειρήσουμε μια σύντομη καταγραφή.
Θέμα πρώτο, μια ανερμάτιστη διαχείριση του Ν. Ανδρουλάκη. Στην αρχή,πανηγύρια. Ο «αντι-Τσίπρας», το νέο ΚΙΝΑΛ που θα κατατροπώσει τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα παρεμφερή και ανεκδοτολογικά. Μόνο στον «Σύνδεσμο φίλων του Κυριάκου» δεν έτρεξαν να τον γράψουν.
Στη συνέχεια, ξύλο και άγιος ο Θεός. Ένας – δυο υπουργοί και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός καθημερινά, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα, άρχισαν να προπηλακίζουν τον Ανδρουλάκη. Μάλιστα στον χορό μπήκαν και οι «βοηθητικοί»,οι «σύμμαχες» δυνάμεις από την Εύα Καϊλή έως τον Ανδρέα Λοβέρδο. Με αποτέλεσμα σήμερα οι σχέσεις κυβέρνησης – ΚΙΝΑΛ να είναι περίπου σε «ίσες αποστάσεις» με τις σχέσεις κυβέρνησης – ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάποιος σε όλον αυτόν τον ωρυμαγδό διακρίνει έναν πολιτικό σχεδιασμό,καλό θα ήταν να ενημερώσει και εμάς τους αδαείς.
Θέμα δεύτερο, η διαχείριση του Βενιζέλου. Ετσι χωρίς πρόγραμμα ο Κ.Μητσοτάκης αποφάσισε να τον τοποθετήσει απέναντι. Διαχωρίζοντας με ακατανόητο τρόπο τα «δικά μας παιδιά» της Novartis από τους «άλλους». Ούτε ο Βενιζέλος είχε δώσει αφορμές, ούτε ο λόγος για τη διαχωριστική γραμμή που έθεσε ο Πρωθυπουργός εξηγήθηκε με στοιχειώδη πειστικότητα. Το αποτέλεσμα, έτσι χωρίς λόγο με μια τακτική του τύπου «απόψε αυτοσχεδιάζουμε», ο Βενιζέλος σήμερα να στέκεται απέναντι στην κυβέρνηση. Μάλλον δικαιολογημένα. Αυτό που εκκρεμεί να εξηγηθεί είναι γιατί ο Κ.Μητσοτάκης αποφάσισε να πυροβολήσει τα πόδια του.
Θέμα τρίτο, ο τρόπος που ο Πρωθυπουργός αντιμετώπισε ένα γελοίο επεισόδιο, τα όσα είπε ο Πέτρος Δούκας και τα όσα δεν είπε ο Σπήλιος Λιβανός. Αν το Μαξίμου ήταν τόσο ευαίσθητο σε παρεκτροπές υπουργών, είναι βέβαιο ότι το μισό υπουργικό συμβούλιο θα έπρεπε να έχει απαλλαγεί των καθηκόντων του. Για παράδειγμα, γιατί τόσο άμεσα αντανακλαστικά στην περίπτωση Λιβανού και τέτοια απάθεια απέναντι στην Κεραμέως, όταν πριν από λίγες μέρες μετέφερε τη συζήτηση για τη «γονιμότητα» στην αρμοδιότητα των θεολόγων του Μεσαίωνα; Για να μην επεκταθούμε απεριόριστα στο «Ημερολόγιο Γκάφας» των υπόλοιπων υπουργών.
Τρία θέματα ,που αναδεικνύουν πρόβλημα εκνευρισμού στην κορυφή της κυβέρνησης. Και ως γνωστόν ,ο εκνευρισμός επιφέρει αστοχίες, αλλοπρόσαλλες πρωτοβουλίες και λάθη.
Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι το τελευταίο δίμηνο το Μαξίμου προσγειώνεται απότομα από τα σύννεφα, καθώς ο χρόνος των εκλογών γίνεται πλέον ορατός. Το πολύ σε 16 μήνες.
Ταυτόχρονα τα σημάδια δεν είναι ευοίωνα. Ολες οι δημοσκοπήσεις, ακόμη και οι πιο θετικές, τοποθετούν τη ΝΔ σε ένα ποσοστό 30-32% .Βασανιστικά μακριά από το κατώφλι του 38% που εξασφαλίζει με το ζόρι μια ισχνή πλειοψηφία των 151 βουλευτών.
Επιπροσθέτως, το επιτελείο του Μαξίμου κατάλαβε δυο πράγματα. Ο,τι το ΚΙΝΑΛ του Ν.Ανδρουλάκη τους αφαιρεί ψήφους από το πελατολόγιο του Κέντρου, ενώ ταυτόχρονα οι διαρροές προς τα δεξιά δύσκολα, στον χρόνο που απομένει, μπορούν να ανακοπούν. Αρα σε ένα ρευστό εκλογικό τοπίο, η ΝΔ του Κ.Μητσοτάκη μπορεί να κινδυνεύσει να γίνει «σάντουιτς».
Η δεύτερη πηγή του εκνευρισμού αποτελεί ευθεία συνέπεια της πρώτης .«Τι να κάνουμε» λοιπόν χωρίς αυτοδυναμία στον δεύτερο γύρο των εκλογών;
Η συγκυβέρνηση με τον Ν.Ανδρουλάκη δεν φαίνεται πιθανή. Τι μένει; Το κόμμα του Βελόπουλου και καναδυό «αποστάτες» του ΚΙΝΑΛ. Μια «κυβέρνηση-κουρελού» στην καλύτερη περίπτωση. Όσοι γνωρίζουν, ακόμη και επιδερμικά τον Κ.Μητσοτάκη, είναι βέβαιοι ότι μια παρόμοια προοπτική του δημιουργεί αποστροφή. Ασε που αρκετοί στο Μαξίμου καταλαβαίνουν σιγά-σιγά ότι οι πρώτες εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής μπορεί να κρύβουν εκπλήξεις. Ιδιαίτερα στην περίπτωση που το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ ξεπερνά το 40% και η ΝΔ αρκεσθεί σε ένα ποσοστό κοντά στο 30%.
Αρα τι μένει; Είτε μια σκυταλοδρομία με τρίτες, τέταρτες εκλογές, μήπως ο Κ.Μητσοτάκης εξασφαλίσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Είναι βέβαιο ότι ακόμη και ο Σκέρτσος είναι δύσκολο να πεισθεί από ένα παρεμφερές σαδομαζοχιστικό σενάριο.
Είτε τα «φαιδρά» και «γελοία» σενάρια των Βρυξελών για συμμαχικές κυβερνήσεις με άλλο πρόσωπο, όχι τον Κ.Μητσοτάκη, στη θέση του πρωθυπουργού.
Η τελευταία προοπτική είναι βέβαιο ότι φέρνει νεύρα. Πολλά μάλιστα. Και στη συνέχεια ανερμάτιστες πρωτοβουλίες και λάθη. Κάπου εδώ βρισκόμαστε.