Γράφει χαρακτηριστικά: «Επιβεβαιώθηκε ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται υπερβολικά συχνά σε διάφορες χώρες για να είναι τυχαίο: στα δεξιά του πολιτικού φάσματος ακόμα και οι βαρύτερες προσβολές παραμερίζονται προκειμένου οι πρώην αντίδικοι να συνεργαστούν για το κοινό τους συμφέρον (την κατάληψη της εξουσίας) ενώ αντίθετα στα αριστερά οι πολιτικές στρατηγικές επικαθορίζονται από προσωπικές αντιπάθειες».

Κατά σύμπτωση τον συνάντησα προχθές στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Μπαλαμπανίδη «Οι ιδέες της προόδου και της συντήρησης» (Εκδόσεις Πόλις) και μου εξιστόρησε το βαθύ χάσμα ανάμεσα στον γεννήτορα της Λεγκας του Βορρά -και μέντορα του Σαλβίνι- Ουμπέρτο Μπόσι με τον Σιλβιο Μπερλουσκόνι. Οι εκατέρωθεν χαρακτηρισμοί δεν είχαν προηγούμενο. Τώρα Λέγκα και Φόρτσα Ιτάλια ετοιμάζονται να συγκυβερνήσουν κάτω μάλιστα απο την (μετά; νέο;) φασίστρια Τζόρτζια Μελόνι.

Προφανώς εδήλωσα συμπάσχων στην αγωνία του για το μέλλον της Ιταλίας αλλά του έθεσα και ένα ερώτημα που θέλω να σας το μεταφέρω. Γιατί αυτό που είναι αρνητικό όταν συμβαίνει εις την Εσπερίαν είναι καλοδεχούμενο – και μάλιστα επιδιωκόμενο- στην Ελλάδα; Γιατί αυτοί που δυσφορούν όταν στην Ιταλία Κετροαριστερά και Αριστερά κόμματα αδυνατούν να συμπράξουν, αγάλλονται όταν ακριβώς το ίδιο συμβαίνει στην χώρα μας;

Γιατί παντού πρέπει να ενώνει τις δυνάμεις στις δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις, την προοδευτική και την συντηρητική, το κοινό συμφέρον (κατά Ματσαγγάνη και κάθε λογικό άνθρωπο «η κατάληψη της εξουσίας») και μόνο σε αυτό το βαλκανικό χωριό αποτελεί ευλογία θεού η εις το διηνεκές σύγκρουση και ασυνεννοησία ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς και της κεντροαριστεράς; Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά; Και γιατί άνθρωποι που κάποτε αναγνώριζαν τον εαυτό τους στα ελληνικά κόμματα της Αριστεράς πρωτοστατούν στην προσπάθεια να πείσουν ότι ο τόπος θα δεινοπαθήσει σε περίπτωση σύμπλευσης Αριστεράς και κεντροαριστεράς;

Την ώρα μάλιστα που προκύπτει πεντακάθαρα ότι αυτός είναι ο συντομότερος και ασφαλέστερος δρόμος για την ήττα της δεξιάς, δηλαδή της ΝΔ. Η οποία ΝΔ αγνοώντας τις ευαισθησίες και την γκρίνια διαφόρων, πιστή στην αντίληψη της υποταγής των πάντων στο κοινό συμφέρον και την διατήρηση της εξουσίας, ρίχνει δια του κ. Βορίδη διερευνητικές βολές για συνεργασία με τον κ. Βελόπουλο. Γιατί η ενσωμάτωση στην ΝΔ στελεχών και πολιτικών του ΛΑΟΣ με άμεσες επιπτώσεις στην μεταναστευτική πολιτική δεν τους ενοχλεί, όπως και η σύμπλευση με την Χρυση Αυγη κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών; Γιατί τώρα που με το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων το φιλελεύθερο μακιγιάζ ξέβαψε το πρόσωπο της ΝΔ και αναδείχθηκαν χαρακτηριστικά της ΕΡΕ, το κύριο που τους ενδιαφέρει είναι μήπως ο Ανδρουλάκης συνεργαστεί με τον Τσίπρα. Η μήπως ο Κουτσούμπας θυμηθεί την πολιτική Φλωράκη;

Πολλά τα ερωτηματικά και αμείλικτα. Η απάντηση ότι εδώ είναι Ελλάδα, μια παγκόσμια ιδιαιτερότητα, με μια διαφορετική Αριστερά και κεντροαριστερά δεν πείθει ούτε τους ίδιους. Η κρίση στις χώρες της ΕΕ ανέδειξε τα κοινά στοιχεία στην προοδευτική και την συντηρητική παράταξη. Προφανώς υπάρχουν διαφοροποιήσεις απο χώρα σε χώρα αλλά τα κοινά στοιχεία υπερτερούν. Και κάτι επιπλέον. Η ισχυρή προοδευτική παράδοση της χώρας με την παρουσία σε κεντρικό ρόλο της Αριστεράς καθιστά την ανάγκη υπέρβασης της αδυναμίας που επισήμανε ο Ματσαγγάνης επιτακτική. Αν κάπου πρέπει να αποτελέσουμε εξαίρεση, ας είναι σε αυτό το σημείο. Ας σταματήσει η εσωτερική αντιπαράθεση στην προοδευτική παράταξη ας βρουμε κοινό προγραμματικό τόπο, ας προβάλλουμε αυτά που μας ενώνουν. Το κοινό συμφέρον δηλαδή που ευθέως μεταφράζεται σε λύση κυβέρνησης προοδευτικής συνεργασίας απο την κάλπη της απλής αναλογικής. Και σε αυτή την περίπτωση το κοινό συμφέρον ταυτίζεται με το κοινό καλό.

*Ο Νίκος Μπίστης είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και συντονιστής της Επιτροπής Πολιτικού Σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία.