Λαός που δεν θυμάται το παρελθόν του και δεν γνωρίζει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει, είναι τα σοφά λόγια -σε ελεύθερη απόδοση- του Τζωρτζ Στανταγιάνα που ήρθαν με τρόμο στο μυαλό πολλών βλέποντας την κοσμοσυρροή στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών όπου τέθηκε -ανεπισήμως, αφού τυπικά το αίτημα της οικογένειας δεν εγκρίθηκε [πήγε και ο Γλύξμπουργκ και πέθανε σε προεκλογική περίοδο σχολίασαν σκωπτικά κάποιοι κακεντρεχείς(;)] αλλά τελικά εντελώς επίσημα-  σε λαϊκό προσκύνημα η σορός του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου.

Το twitter κατακλύστηκε από οργισμένα αλλά και με βιτριολικό χιούμορ μηνύματα από όσους δεν φόρεσαν κάποια παραδοσιακή στολή, δεν έβγαλαν από το μπαούλο τη φωτογραφία της γιαγιάς τους με το βασιλιά (που στο κάτω κάτω μπορεί απλώς να της άρεσε ως άντρας, μην σπεύσουμε να την πούμε βασιλική) ή με τον βασιλικό γάμο (που πολλές μοδίστρες είχαν φωτογραφίες για να ξεσηκώσουν πατρόν από τα φορέματα της Άννας-Μαρίας).

Αρκετοί βέβαια από όσους πήγαν η ηλικία τους είναι τέτοια που μπορούν να έχουν και σέλφι με τον βασιλιά και την κουστωδία του, τότε που έπαιρναν τραγικές και εγκληματικές αποφάσεις για την Ελλάδα.

Βέβαια οι Έλληνες δυστυχώς δεν φημίζονται για τη μελέτη της ιστορίας και τη ψύχραιμη ανάγνωση των γεγονότων. Αντιθέτως, χαρακτηρίζονται από άγνοια, παρορμητισμό, ενώ με το εμφυλιακό dna να μην έχει εκλείψει, το γεγονός ότι δημιουργήθηκε αντιπαράθεση για το πώς θα ταφεί ο Γλύξμπουργκ για πολλούς αποτέλεσε την ευκαιρία για ένα νέο διχασμό και καυγά, που πήγαν να κάνουν λάιβ περιμένοντας στην ουρά να αγγίξουν το φέρετρο του τέως βασιλιά.

«Ελλάς το μεγαλείο σου» αναφωνούν για άλλη μια φορά οι χρήστες του twitter βλέποντας εικόνες απείρου κάλους, που απλώς επιβεβαιώνουν ότι η ζωή ξεπερνά την τέχνη σε φαντασία, με γραφικούς φιλοβασιλικούς, ενίοτε και κρυφοχουντικούς να κλαίνε, να κρατάνε σημαία με την κορώνα (την οποία άλλωστε έσπευσε να μοιράσει κυριακάτικο φύλλο εφημερίδας με επικό πρωτοσέλιδο) και τους τολμηρούς να μιλάνε ακόμη και για νέο δημοψήφισμα που θα ξαναφέρει τη βασιλεία στην Ελλάδα. Λίγο η συγκίνηση, λιγο η κάμερα και τα πέντε λεπτά δημοσιότητας, λίγο τα λόγια του παπά δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος για να ξεστομίσει την απύθμενου βάθους ανοησία.