Είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς αν δεν το δει. Από την Τετάρτη το βράδυ η Λάρισα είναι μια πόλη σε πένθος. Ακόμα κι αν θεωρητικά η ζωή συνεχίζεται κανονικά, η αγορά και οι υπηρεσίες λειτουργούν κανονικά, ακόμα και τα μπαρ έχουν κόσμο το βράδυ, ένα βαρύ πέπλο έχει σκεπάσει κάθε έναν άνθρωπο στην πόλη.
Κανείς δεν μιλά για τίποτε άλλο και αρκετοί δεν μιλάνε καθόλου. Τα δύο τρένα που συγκρούστηκαν μοιάζει σαν να συνέχισαν νοητά την πορεία τους, να διαπέρασαν την πόλη δρεπανοφόρα και να τη βύθισαν σε μια θλίψη απόκοσμη. Πρωτεύουσα σκηνή αυτής της επικράτειας θλίψης, το Γενικό Νοσοκομείο της πόλης, εκεί όπου σχεδόν 48 ώρες μετά το αδιανόητο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην περιοχή του Ευαγγελισμού, κοντά στα Τέμπη, οι ίδιες, σχεδόν ακίνητες πλέον, φιγούρες περίμεναν απλά τη μοιραία ανακοίνωση.
Κατάμαυρος μουσαμάς
Ενας απλός κατάμαυρος μουσαμάς πολλών μέτρων καλύπτει τον χώρο στον οποίο βρίσκονται σώματα από τα οποία χρειάστηκε να συλλεχθεί γενετικό υλικό για να υπολογιστεί ότι αντιστοιχούν σε 57 ανθρώπους. Μετά από ώρες παρεξήγησης, κατά τις οποίες μεταδιδόταν λανθασμένα ότι υπήρχαν «57 νεκροί και 56 αγνοούμενοι», ο αριθμός νεκρών και αγνοουμένων ταυτίστηκε, που σημαίνει ότι στο νεκροτομείο υπήρχαν τόσοι άνθρωποι όσους αναζητούσαν οι συγγενείς που στέκονταν 200 μέτρα πιο πέρα, στη μικρή είσοδο που οδηγούσε στο Αμφιθέατρο του Γενικού Νοσοκομείου.
Αυτή η μακάβρια ισότητα ήταν στην πραγματικότητα ευκταία: αν όλοι οι νεκροί ταυτοποιηθούν με γενετικό υλικό των συγγενών τους, τότε έχουμε ισχυρές ενδείξεις να πιστεύουμε ότι οι νεκροί είναι πράγματι 57 και όχι παραπάνω. Μέχρι το απόγευμα της Παρασκευής ο αριθμός των ταυτοποιήσεων έφτανε τους 52.
Ο ρυθμός ωστόσο με τον οποίον ενημερώνονταν οι συγγενείς ήταν πιο βραδύς. Από αυτούς είχαν ειδοποιηθεί ότι ο άνθρωπός τους είναι και επίσημα νεκρός μόνο οι μισές οικογένειας. Η αιτία δεν ήταν γραφειοκρατική. Όλα όσα αφορούν τους συγγενείς και τον τρόπο προσέγγισής τους γίνονται υπό την εποπτεία των ψυχολόγων που από τις πρώτες στιγμές βρέθηκαν δίπλα τους, με άμεση κινητοποίηση του Δήμου Λάρισας.
Από το πρωί της Πέμπτης οι συγγενείς έπρεπε να γίνουν κοινωνοί της πραγματικότητας ότι δεν υπάρχουν άλλοι επιζώντες. Όσο προφανές κι αν φαίνεται αυτό για όλους τους υπόλοιπους, οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι πάντα περιμένουν κάποια ανατροπή που θα αλλάξει αυτό που μοιάζει οριστικό. Την πρώτη νύχτα της εφημερίας του Γενικού Νοσοκομείου, κάθε ασθενοφόρο που ερχόταν με ανοιχτή σειρήνα και έμπαινε στα Επείγοντα ακολουθούνταν από ένα πλήθος ανθρώπων που ήλπιζαν να δουν μέσα τραυματία έναν δικό τους άνθρωπο. Δυστυχώς, από πολύ νωρίς, τα ασθενοφόρα που έρχονταν από το σημείο του δυστυχήματος έφταναν με τις σειρήνες σβηστές και κατευθύνονταν προς άλλο σημείο.
Την Παρασκευή πλέον είχαν πειστεί σχεδόν όλοι. Το αίτημα να «δουν» τους νεκρούς για να αναγνωρίσουν τους ανθρώπους τους είχε πια υποχωρήσει. Με κάποιο τρόπο είχε γίνει κατανοητό ότι δεν ήταν ζήτημα «προστασίας», ούτε επιλογής.
Δεν τους αφορά
Στο εσωτερικό της πόλης, τα ονόματα που βγαίνουν στην επιφάνεια ως παράπλευροι ή άμεσοι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση είναι όλα γνωστά. Κάθε δικηγόρος που εμφανίζεται ως εκπρόσωπος συγγενών θυμάτων ή κάποιου άλλου έχει την τύχη να φιλοτεχνείται άμεσα το πορτρέτο του από τους ντόπιους, δημοσιογράφους ή άλλους πολίτες. Κάποιοι δεν έχουν πολλά εχέγγυα σοβαρότητας και σύνεσης, για έναν κυκλοφορεί ότι του είχε αφαιρεθεί η άδεια. Άλλοι, αντίθετα, χαίρουν ομόφωνου σεβασμού.
Για τον σταθμάρχη, τον άνθρωπο που ο πρωθυπουργός επιχείρησε ξεδιάντροπα να του φορτώσει 57 νεκρούς, όλοι έχουν να πουν από κάτι. Ωστόσο, η θεωρία του «ανθρώπινου λάθους», σε μια πόλη που καμαρώνει για την ιστορία του σιδηροδρόμου της, δεν βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε κανέναν. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο μικρός εμφύλιος που ξεκίνησε το μεσημέρι της Παρασκευής σχετικά με το σε ποιον βουλευτή της Ν.Δ. «ανήκε» ο σταθμάρχης δεν αφορά ιδιαίτερα την πόλη. Το πρόβλημά της δεν ήταν ο σταθμάρχης, είναι φανερό.
Στις 7.30 το απόγευμα ένα πλήθος πάνω από 1.000 ανθρώπων φτάνει οργισμένο και θλιμμένο στον σταθμό του ΟΣΕ. Ήταν άλλοι τόσοι το πρωί – τότε κυρίως μαθητές και καθηγητές, το απόγευμα κυρίως εργαζόμενοι. Από σήμερα η Λάρισα θα σταματήσει να είναι το κέντρο της τραγωδίας. Μόνο δύο από τους νεκρούς φαίνεται να προέρχονταν από την πόλη. Όλοι τους όμως κατέληξαν σε αυτήν. Και αυτό το πένθος δείχνει πως θα συνοδεύει την πρωτεύουσα της Θεσσαλίας για πολύ καιρό ακόμα…