Η ταινία Barbie δεν είναι φεμινιστικός ύμνος είναι οδηγός αυτοβελτίωσης. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο έχει πουλήσει τόσο πολύ ανά την υφήλιο. Γιατί δεν είναι τίποτα άλλο από μια κινηματογραφική εκδοχή αποφθεγμάτων του Πάουλο Κοέλιο, του Λέο Μπουσκάλια, του Στέφανου Ξενάκη ακόμη ακόμη, αν θέλετε να πάμε σε κάποιον δικό μας εκφραστή του self help. Μακριά, πολύ μακριά από το μαχητικό και ζόρικο και ανυποχώρητο φεμινισμό εκείνων ακριβώς των θηλυκών που δεν αντέχουν άλλο την πατριαρχία…
Το είπε και η Ρουθ, η κυρία που έδωσε ζωή στην κούκλα Barbie, στον μονόλογό της λίγο πριν από το φινάλε του φιλμ:
Οι άνθρωποι εμπνεύσθηκαν, υιοθέτησαν, αποδέχτηκαν την πατριαρχία, γιατί δεν αισθάνονταν καλά με τους εαυτούς τους. Όχι για να κάτσουν οι αρσενικοί στους σβέρκους των γυναικών, όχι για να τις εκμεταλλεύονται στεγνά και δίχως αιδώ, όχι για να τις κουλαντρίζουν, να τις ταλαιπωρούν και να τις καταστρέφουν κατά το δοκούν, αλλά διότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον ψυχισμό τους ρε φίλε, κάτι ντελαπάρισε στο είναι τους, κάποια φόδρα ξηλώθηκε στον φλοιό του εγκεφάλου, πράγματα που διορθώνονται δηλαδή με ολίγη θετική σκέψη και καλή διάθεση. Όπως διαφήμιση αναψυκτικού, ένα πράγμα…
Εντάξει, τα χλευάζει ως ένα σημείο τα πρότυπα η ταινία και τις ρίχνει τις μπηχτές της τόσο σε επίπεδο εταιρικής νοοτροπίας όσο και σε ζητήματα καταναλωτισμού. Ως και «φασίστρια» (Λένα Κιτσοπούλου alert!) ακούμε να την αποκαλεί την Barbie μια πιτσιρίκα, έτσι φόρα παρτίδα και στα μούτρα της. Κι από χιούμορ άλλο τίποτα, δεν σταματάει ο χαβαλές ούτε στιγμή και δεν περνάει λεπτό που να μην εκτοξεύονται τα βέλη της σάτιρας. Της καλόκαρδης σάτιρας και της πολιτισμένης ειρωνείας, να εξηγούμαστε, με το γάντι είναι το δούλεμα, δεν είναι με το σφυρί. Για Χόλυγουντ μιλάμε τώρα και για Mattel, μια επιχείρηση με έσοδα δισεκατομμυρίων, θα το τραβήξουν το σκοινί ως εκεί που πρέπει και ούτε πόντο πιο πέρα!
Οπότε πέφτει η Barbie απ’ το συννεφάκι της, αλλά δεν πέφτει στα καρφιά. Στα πούπουλα πέφτει και από τα πούπουλα σηκώνεται για να ανακαλύψει τον «πραγματικό» εαυτό της στον «πραγματικό» κόσμο. Εξ ου και η κατακλείδα του φιλμ, όπου αντί να εκφράζεται με λόγο πύρινο για τα δεινά της πατριαρχίας και να τσαμπουκαλεύεται με τα κουφιοκέφαλα αρσενικά, φοράει το καλύτερό της χαμόγελο και εισέρχεται θριαμβευτικά στο ιατρείο του γυναικολόγου. Πιο αυτοβελτίωση αγάπες μου δεν έχει, άμα το τσιτώσεις λίγο περισσότερο ως κι η Μισέλ Ομπάμα θ’ αρχίσει να σε χειροκροτάει!
Υ.Γ. 1: Δεν το συζητάμε για προντάκσιον βάλιουζ και μαεστρία στην σκηνοθεσία, εδώ η βιομηχανία του θεάματος βρίσκεται σε τοπ φόρμα. Και κάποια από τα ανεκδοτάκια του σεναρίου, αποκλείεται να μη σας αγγίξουν –τόσο περιποιημένα είναι.
Υ.Γ. 2: Πολύ πιο αμάσητο από την ταινία Barbie ήταν κάτι που παρατήρησα στο διάλλειμα της ταινίας. Στην «Ριβιέρα» ήμασταν με τον κολλητό μου τον Δημητράκη, μου ήρθε να πάω προς νερού μου, ανέβηκα στο ταρατσάκι, όλα κομπλέ. Κι όπως βγαίνω από τις άδειες ανδρικές τουαλέτες, βλέπω ουρά φουλ στις γυναικείες. Κοιτάω με απορία κι εκείνη τη στιγμή αποσπάται από την ουρά ένα κορίτσι και μπουκάρει με ύφος ασταδγιάλα στις ανδρικές για να ανακουφισθεί. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα απ’ το τσαγανό της!